Labrador – prawdopodobnie jeden z najbardziej wszechstronnych psów rodzinnych

Wiele osób uważa labradory za idealne psy rodzinne. Jest w tym dużo racji, lista zalet tych psów zdaje się nie mieć końca. Są pogodne, oddane, towarzyskie, chętne do zabawy i nauki. To typowe pieszczochy, które będą robić wszystko, co mogą, by poprawić nastrój opiekuna w gorszy dzień. Jest cierpliwy wobec dzieci i dobrze dogaduje się z innymi psami (a nawet kotami). Czy to pies dla Ciebie? Sprawdź, czy labrador retriever to właśnie ten pies, którego szukasz.

Spis treści

• Charakter i osobowość
• Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia
• Zdrowie labradora
• Żywienie – dieta dla labradora
• Pielęgnacja labradora
• Historia rasy
• Labrador retriever – wzorzec rasy I wygląd
• Ciekawostki
• Imię dla Labradora

Charakter i osobowość

Jeżeli poznałeś w życiu jakiegokolwiek labradora, na pewno zwróciłeś uwagę na jego towarzyskie usposobienie i łagodność. Rasa została stworzona do współpracy z człowiekiem, co skutkuje niezwykłym oddaniem wobec opiekuna, wytrwałością i chęcią nauki.

Labradory to przy tym psy o niezwykłej empatii i umiejętności dostosowania się do otaczających ich warunków. Jeżeli poświęci się mu czas na naukę, będzie panował nad wrodzoną ciekawskością. Uwielbiają zabawę i naukę nowych sztuczek. Są bardzo inteligentne i nauka nie jest dla niego przykrą koniecznością, a wręcz czymś, na co czeka i bardzo lubi.

Labradory uwielbiają też sporty, to doskonali aporterzy, podobnie, jak ich bliscy kuzyni – golden retrivery. Aport jest wpisany w naturę tej rasy, przez lata były wykorzystywane do przynoszenia zdobyczy. Choć dziś to przede wszystkim psy domowe, aportowanie zabawek jest czymś, co kochają nad życie.

To też doskonałe psy pracujące. Ich potrzeba na spełnianie oczekiwań opiekuna sprawia, że często są wybierane jako psy - przewodnicy (połowa wszystkich psów- przewodników to labradory!). Uwielbiają wodę, dlatego są też doskonałymi ratownikami. Mogą pracować w policji, gdzie wykorzystuje się je w wykrywaniu narkotyków.

Nasuwa się jedna myśl: czy labradory mają jakiekolwiek wady?

Wiele zależy od trybu życia opiekuna. Należy pamiętać, że labradory to psy, które nie tylko chętnie uczą się i bawią, ale też potrzebują różnorodnych zajęć, by się nie nudzić. Sfrustrowane i znudzony labrador może (i jest to bardziej niż prawdopodobne) niszczyć rzeczy. By był szczęśliwy, potrzebuje też dużej dawki ruchu – minimum jednego godzinnego spaceru dziennie.

Labrador źle znosi także samotność. To pies, który najszczęśliwszy jest u boku swojego opiekuna i niecierpliwie czeka na jego powrót do domu. Oczywiście trudno nazwać przywiązanie do opiekuna za wadę, ale należy się liczyć z tym, że ta rasa nie będzie najlepszym wyborem dla osoby, która nie ma za wiele czasu dla pupila.

Przyjazne nastawienie do każdej osoby sprawia, że labrador raczej nie nadaj się na psa stróżującego i pilnującego posesji. Absolutny brak agresji, który jest zaletą np. kontaktach z dziećmi, sprawia, że labrador z radością przywita każdego włamywacza.

Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia

Labrador to pies dla osoby, która szuka niezastąpionego towarzysza, który zawsze będzie chciał być u boku swojego opiekuna.

Jeżeli prowadzisz aktywny tryb życia i szukasz psa, który zawsze będzie chętny na spacer, to labrador będzie dla Ciebie psem idealnym.

Ta rasa sprawdzi się także dla osoby, która prowadzi bogate życie towarzyskie i chciałaby mieć psa, który chętnie będzie jej towarzyszył i był przyjaźnie nastawiony wobec nowych ludzi. Labrador to pies, z którym można podróżować (także komunikacją publiczną) i jedyną niedogodnością może być jego rozmiar.

Przede wszystkim jednak myślimy o labradorze jako o psie rodzinnym. Labrador wydaje się być wręcz stworzony do życia w rodzinie, gdzie dużo się dzieje i zawsze znajdzie się osoba chętna do psot i przytulania. Warto jednak pamiętać o tym, że są to psy wymagające dużo ruchu i choć zabawy w domu zawsze będą mile widziane, tak nie zastąpią konieczności zapewnienia ruchu na świeżym powietrzu.

Choć jest to pies, który chętnie pomaga opiekunowi i byłby zachwycony wizją spędzania z nim całego dnia – raczej nie będzie to odpowiedni towarzysz dla osoby starszej, chyba że kondycja i stan zdrowia pozwolą na długie spacery.

Labrador a dzieci

Labrador może być najlepszym przyjacielem małego człowieka. Jest anielsko cierpliwy i łagodny. Na pewno jest mniejsze prawdopodobieństwo, że dziecko przez przypadek zrobi krzywdę labradorowi niż jakiemukolwiek mniejszemu psu. Jest to rasa nieagresywna, jednak nie oznacza to, że można pozwolić na zabawę psa i dziecka bez nadzoru dorosłego (to dotyczy każdego psa każdej rasy). Te kochane miśki czasami nie zdają sobie sprawy z własnych gabarytów i mogą przypadkiem przewrócić dziecko podczas zabawy. Na pewno jednak dużo częściej nieostrożność jest częstsza u szczeniaków i młodych psów, starszego labradora można nauczyć odpowiedniego zachowania podczas zabawy z dzieckiem.

Zdrowie labradora

Labrador to ogólnie raczej zdrowy i silny pies, który żyje 10-15 lat.

Rasa ta jest jednak obciążona kilkoma charakterystycznymi chorobami, wśród których najbardziej znana jest dysplazja stawów biodrowych lub rzepki. Inne schorzenia, które czasami występują, to:

• postępujący zanik siatkówki
• katarakta
• dysplazja siatkówki
• enostoza (młodzieńcze zapalenie kości)
• zerwanie więzadeł stawu kolanowego (kontuzja po zbyt intensywnym treningu)

Mniejsze ryzyko wystąpienia chorób u psa będzie w przypadku kupna ze sprawdzonej hodowli, gdzie szczenięta pochodzą od zdrowych rodziców.

Labrador a dysplazja stawów biodrowych

W przypadku dysplazji stawów biodrowych niektóre hodowle badają kontrolnie także szczenięta. W przypadku psów wystawowych i dopuszczanych do hodowli od 2006 roku istnieje obowiązek przeprowadzania badań w tym kierunku po 15 miesiącu życia.

Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą wieloczynnikową. Skłonności genetyczne mają istotny wpływ, ale ważne są też czynniki środowiskowe. Odpowiednia dieta, suplementacja i regularny ruch w odpowiednim natężeniu mogą pomóc w uniknięciu choroby lub spowolnić rozwój choroby. Ważne są także regularne badania, które pozwolą zdiagnozować chorobę, zanim pojawią się pierwsze objawy – część zabiegów można wykonać jedynie u młodych psów.

Żywienie – dieta dla labradora

Ogólne zalecenia żywieniowe dla labradora będą takie same, jak u każdego innego psa, dlatego przede wszystkim polecamy nasz poradnik zbilansowanej diety psa.

Na pewno sprawdzi się karma z dużą zawartością mięsa, najlepiej bezzbożowa. Karma dla labradora powinna być dobrej jakości, bez zapychaczy, które przyczyniają się do wzrostu wagi.

Tym, co jednak wyróżnia labradory, jest ich niepohamowany apetyt. To prawdziwe łakomczuchy, które zjedzą niemal wszystko, co nie znaczy, że wszystko jeść powinny. Jednocześnie mają skłonności do nadwagi, co jest mieszanką wybuchową. Tym ważniejsze jest, by zapewnić psu odpowiednią ilość ruchu, by utrzymać prawidłową wagę – jest to ważne, chociażby z punktu widzenia wspomnianej wcześniej skłonności do dysplazji.

Jeżeli jest to tylko możliwe, lepszym rozwiązaniem dla labradora będzie karma mokra lub dieta mieszana. Karma mokra ma jest mniej kaloryczna i zapewnia większe uczucie sytości.

Ważne jest także, by uwzględniać przysmaki i treserki w codziennej porcji. To dodatkowe kalorie, więc jeżeli w czasie treningu lub spaceru Twój ulubieniec dostanie całkiem sporo smaczków, lepiej proporcjonalnie zmniejszyć ilość karmy w misce.



Nie można też zapominać o produktach, których pies jeść nie może. Labradory mają duże umiejętności w zakresie upominania się o smakołyki, które niekoniecznie powinny znaleźć się w ich jadłospisie. Doskonale zdają sobie sprawę z uroku swoich pięknych, ciemnych oczu, ale nie mają świadomości, że ludzkie jedzenie po prostu im szkodzi. Konieczna jest konsekwencja ze strony opiekuna. Warto pamiętać, że nie tylko czekolada znajduje się na czarnej liście i jakiekolwiek słodycze mogą zaszkodzić Twojemu pupilowi.

Pielęgnacja labradora

Pielęgnacja labradora nie jest szczególnie skomplikowana. Ich sierść jest krótka i dwuwarstwowa, wystarczyć raz – dwa razy w tygodniu przeczesać ją. Labradory kąpiemy, kiedy jest to konieczne – jest to rasa, która ma skłonność do wytarzania się w każdej możliwej kałuży. Używamy szamponu do sierści krótkiej, można też wybrać szampon przeznaczony do koloru umaszczenia.

Labradory linieją dwa razy do roku, choć w przypadku domowych, które nie odczuwają tak bardzo zmian pogody, zdarza się, że sierść wypada w mniejszych ilościach przez cały rok. Na szczęście, sierść labradora łatwo jest sprzątnąć, nie wbija się uparcie we wszelkie możliwe powierzchnie.

Ponadto kontrolujemy stan uszu, oczu i pazurów. Te ostatnie obcinamy, kiedy jest taka potrzeba, najczęściej jest to wskazane co 2 – 3 tygodnie.

Historia rasy

Labrador retriever to stosunkowo młoda rasa pochodząca z kanady. Labrador to też nazwa kanadyjskiego półwyspu. Lord Malmesbury, który sprowadził je pod koniec XIX wieku do Anglii, nazywał je błędnie „psami z Labradoru”. Rasa ta faktycznie pochodzi jednak z Nowej Fundlandii. Przodkowie współczesnych labradorów, psy Św. Jana, były wykorzystywane do pracy na kutrach rybackich. W pewnym czasie nastąpiło rozróżnienie na większą odmianę, która pomagała wyciągać sieci na brzeg i mniejszą, która łapała uciekające z sieci ryby. Od psów Św. Jana pochodzą także nowofunlandy (po wymieszaniu z mastifami) i flat coat retrievery.

Po przybyciu do Europy labradory zaczęły swoją karierę jako psy łowieckie. Były aporterami, czyli psami przynoszącymi zwierzynę po strzale. Samo „retrieve” oznacza przynoszenie, czy właśnie aportowanie.

Rasa została oficjalnie uznana w 1903 roku.



Początkowo labradory występowały jedynie w umaszczeniu czarnym, a sierść biszkoptową i brązową uznawano za niepożądaną. Obecnie biszkoptowe labradory spotykamy najczęściej, natomiast brązowe rodzą się najrzadziej, dlatego też za czekoladowego szczeniaka z dobrej hodowli zapłacimy najwięcej.

Labrador retriever – wzorzec rasy I wygląd

Teoretycznie istnieje jeden wzorzec rasy labradora retrievera, w praktyce jednak można wyróżnić typ wystawowy i pracujący. Pierwszy z nich jest masywniejszy i ma bardziej zwartą budowę. Typ „pracujący” jest lżejszy, smuklejszy, ma bardziej sportową sylwetkę. Ma też zazwyczaj węższą głowę i dłuższą kufę.

Labrador to pies średniej wielkości – 56-57 cm wysokości dla psa i 54-56 cm dla suki. Prawidłowa waga to mniej więcej 29,5 – 36 kg dla psa i 25 – 32 kg dla suki.

Oczy: brązowe lub orzechowe, o łagodnym wyrazie

Uszy:osadzone raczej daleko z tyłu

Szyja:mocna i gładka

Umaszczenie:czarne, biszkoptowe (od jasnokremowego do rudego) i czekoladowe

Sierść:Krótka, gęsta, prosta. Nieprzemakalny podszerstek

Łapyokrągłe i zwarte z pazurami niewystającymi poza linię łapy

Ogon:gruby u nasady, zwężający się ku końcowi

Ciekawostki

• Pierwszy labrador pojawił się w Polsce w 1896 roku przez hodowcę i międzynarodowego sędziego kynologicznego Tadeusza Chwaliboga.
• Według niektórych hodowców najbardziej żywiołowe są labradory o umaszczeniu czekoladowym.
• Cena za szczeniaka z hodowli FCI to ok 2500 - 3000 zł.
• Jeszcze w tekstach dziewiętnastowiecznych nazw „labrador” „nowofunland” używa się zamiennie.
• Jako pies, który z natury przynosi różne rzeczy opiekunowi, labrador może (i prawdopodobnie mieć będzie) skłonności do zbierania różnych śmieci podczas spacerów. Warto pracować nad tą „przypadłością” od pierwszych wspólnych spacerów.
• Labradory są jednymi z najpopularniejszych psów w Polsce, Wielkiej Brytanii i USA.
• Choć niektóre psy tej rasy mają rozwinięty instynkt łowiecki, zdarza się, że spokojnie żyją pod jednym dachem nawet z mniejszymi zwierzętami, jak królik, chomik, czy kanarek.



Imię dla labradora

Dla psa: Lucky, Axel, Buddy, Black, Blake, Bruno, Choco, Zorro, Buba, Harry, Nemo, Boczek, Czaruś, Joker, Diablo, Fado, Gryfik, Henio, Hyzio, Jogi, Odyn, Olaf, Pluto, Rafi, Riko, Supeł.

Dla suczki: Fiona, Luna, Choco, Diana, Goldie, Inka, Kola, Alba, Bianka, Buffy, Bułka, Czesia, Daisy, Dora, Gapa, Gienia, Halka, Horda, Jagna, Łajka, Mamba, Nana, Nesti, Tami, Zira.