Shiba Inu - powściągliwy szpic o niezrównanym kawaii

2022-01-04

Według starej japońskiej legendy shiba inu nawet nie jest psem, lecz połączeniem smoka z kotem. Choć brzmi to dość nietypowo, większość hodowców i wielbicieli rasy przyznaje, że jest to najlepszy opis rasy. Choć shiba inu wygląda słodko (wręcz samo się nasuwa japońskie określenie „kawaii”), z całą pewnością nie jest maskotką. To zdecydowany, stanowczy i powściągliwy w okazywaniu uczuć pies, którego niezależność jest wręcz legendarna. Nie jest to łaszący się labrador, zawsze gotowy do pracy border collie, ani kochający wszystko i wszystkich samojed. Shiba inu to esencja Japonii – zdystansowany, zrównoważony, lecz bezgranicznie oddany swojej rodzinie.

Historia rasy

Shiba Inu to jedna z siedmiu i jednocześnie najmniejsza rasa pochodząca z Japonii (pozostałe to akita, hokkaido, shikoku, kishu, szpic japoński i kai inu). Shiba towarzyszy Japończykom od wieków. Pochodzi z Chūbu, górzystego regionu w centrum wyspy Honsiu.

Z uwagi na trwającą przez wieki izolację Japonii od reszty świata, wszystkie te rasy są do siebie w pewnym stopniu podobne. Nic dziwnego, wszystkie te rasy w klasyfikacji FCI należą do sekcji szpiców azjatyckich i najprawdopodobniej mają wspólnego przodka. Shiba często mylona jest z Akitą, choć znacznie różnią się chociażby rozmiarami – shiba jest psem raczej kompaktowym, czego z całą pewnością nie można powiedzieć o akicie.

Shiba była nie tylko towarzyszem życia, ale też świetnym psem do polowań. Instynkt łowiecki utrzymuje się w przedstawicielach tej rasy do tej pory, mieszkające w domkach jednorodzinnych shiby nierzadko robią opiekunowi prezenty w postaci upolowanych szczurów, czy kretów.

Kiedy w XIX wieku Japonia otworzyła się na przybyszy z innych krajów, szybko odbiło się to na wyglądzie psów. Niekontrolowane mieszanie się shiby i psów, które towarzyszyły angielskim handlowcom (głównie płochaczy i seterów), sprawiło, że coraz trudniej było znaleźć psy, które wyglądałyby jak typowe shiby. Próby zachowania rasy w oryginalnym kształcie rozpoczęły się w 1928 roku, a w 1934 roku opracowany został wzorzec. W 1937 roku shiba inu otrzymała tytuł Japońskiego Pomnika Przyrody.

II wojna światowa była wyjątkowo ciężkim okresem dla wszystkich psów, w tym także dla Shiby. Większość psów wyginęła, jednak przywiązani do swojego skarbu narodowego Japończycy (ponownie) uratowali przed zapomnieniem rasę. Shiby, które znamy obecnie, różnią się nieco od swoich przodków – są nieco większe i mocniej zbudowane. Dziś shiba inu to najpopularniejsza rasa w Japonii – co nie dziwi wcale, biorąc pod uwagę małą przestrzeń japońskich mieszkań. Poza swoją ojczyzną Shiby najpopularniejsze są w Stanach Zjednoczonych.

dla kogo shiba inu

Charakter i osobowość

Najczęściej używanym przymiotnikiem używanym w stosunku do shiby jest „niezależna”. Choć słowo to brzmi dość niewinnie, oznacza ono w praktyce, że shiby często nie są skore do współpracy z opiekunem. Choć niewątpliwie niezwykle inteligentne, często mają swoje zdanie na temat tego, czym chciałyby się zajmować w danej chwili i niestety nie zawsze jest to to, czego oczekiwałby opiekun. Jest to główny powód, dla którego shiby inu nie poleca się jako pierwszego psa. Podstawowe szkolenie nie jest bowiem fanaberią, lecz potrzebą wynikającą z bezpieczeństwa, by opiekun zapanował nad swoim pupilem, kiedy ten postanowi na przykład zrobić sobie krótki postój na przejściu dla pieszych. Shiba może być dobrze wychowanym psem, lecz wymaga to po prostu większej cierpliwości i konsekwencji.

Shiba Inu należy do psów pierwotnych, najbliżej spokrewnionych z wilkiem. Oznacza to, że przedstawiciele tej rasy mogą zachowywać się w sposób nietypowy, a często także dość kłopotliwy dla opiekuna. O ile udawanie, że zakopuje się pyszczkiem karmę w misce, jest raczej zabawne, tak rzucanie się w pogoń za tropem zdobyczy bywa kłopotliwa. Nie wszystkie psy będą mieć tendencje do tego typu procederu, jednak u psów pierwotnych ryzyko jest nieco większe. Cechą charakterystyczną dla psów pierwotnych jest też bardzo charakterystyczne szczekanie i wycie. Shiby są uznawane za bardzo ciche psy, które nie odzywają się bez powodu, jednak jeżeli już się odezwą, nie pomylisz ich głosu z żadnym innym psem.

Psy tej rasy są znane ze zrównoważonego charakteru i spokoju, a jednocześnie z powściągliwości w okazywaniu uczuć. Shiby są bardzo lojalne i oddanie swojemu opiekunowi, lecz raczej nie można spodziewać się po nich wylewnego okazywania uczuć. Cenią sobie też własną przestrzeń – kiedy zmęczą się towarzystwem człowieka, oddalają się, by odpocząć w samotności. Tak, to między innymi dlatego shiby porównuje się do kotów!

czy shiba inu jest agresywny

Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia

Shiba Inu to doskonały wybór dla doświadczonego opiekuna, który pokocha swojego psa takiego, jakim jest – chodzącego swoimi drogami, potrzebującego czasu dla siebie. Wbrew pozorom to pies, który potrzebuje obecności człowieka. Dlatego, choć doskonale dogada się z osobą, która będzie cieszyć się z przebywania w swoim towarzystwie bez narzucania się, to niekoniecznie warto wybrać shibę (czy jakiegokolwiek psa), jeżeli w domu jesteś jedynie gościem.

Możesz stworzyć zgraną paczkę z shibą, jeżeli umiesz pracować z psem (lub chcesz się tego nauczyć) i marzysz o spokojnym, zrównoważonym psie, który nie będzie mieć problemu z nadmierną ekscytacją i nie będzie zaczepiał na spacerach każdego napotkanego psa.

Shiba Inu a dzieci

Zasadniczo shiba inu nie poleca się jako psa do domu, w którym są małe dzieci. Shiba potrzebuje własnej przestrzeni i nie zawsze ma ochotę na zabawę. Nie jest to też rasa znana ze szczególnej cierpliwości w przypadku natarczywych prób przytulania ze strony najmłodszych. Choć nie jest to rasa wykazująca się agresją, połączenie oszczędnej w wyrażaniu uczuć shiby i uwielbiającego przytulanie szkraba nie jest szczególnie szczęśliwe. Jeżeli marzysz o shibie i planujesz w przyszłości powiększyć rodzinę, nadzoruj kontakty psa i dziecka. Dobrym rozwiązaniem będzie też wizyta u behawiorysty jeszcze na etapie ciąży, by przygotować się na zmiany w domu. Bez problemu za to shiba dogada się ze starszymi dziećmi i nastolatkami, które będą w stanie o wiele lepiej zrozumieć potrzebę spokoju pupila.

Shiba Inu a inne zwierzęta

Shiba Inu to pies, który miewa problemy z nawiązywaniem kontaktów z innymi psami, dlatego ważny jest wybór hodowli, w której piesek będzie starannie socjalizowany. Nietypowy dla psa charakter może sprawić, że kontakty z innymi psami nie będą dla pupila łatwe – tym bardziej warto zadbać, by rozwijać o pupila umiejętności społeczne, na przykład podczas zajęć na psim przedszkolu.

Shiby mogą żyć pod jednym dachem z kotami, a nawet może wytworzyć się między nimi silna więź, jednak jeżeli myślisz o takim połączeniu, najłatwiej będzie zadbać o wzajemne relacje, kiedy oba zwierzaki będą jeszcze stosunkowo młode.

W przypadku mniejszych zwierząt konieczne będzie zachowanie dużej ostrożności. Lepiej jest nie dopuszczać do kontaktów shiby np. z chomikiem, czy kanarkiem. Są to psy o silnie rozwiniętym instynkcie łowieckim, więc istnieje duże ryzyko, że pupil potraktuje mniejszego zwierzaka jak obiekt polowań.

shiba inu do mieszkania

Zdrowie shiby inu

Shiby są znane jako psy ogólnie zdrowe i wytrzymałe. Nie oznacza to, że nie chorują wcale, jednak nie ma raczej chorób szczególnie charakterystycznych dla tej rasy. Szczególną ostrożność należy zachować jednak w przypadku profilaktyki dysplazji stawów biodrowych i chorób oczu (PRA- postępujący zanik siatkówki, jaskra, zaćma). W przypadku dysplazji, ryzyko zachorowania psa ocenia się na podstawie zdrowia rodziców, a także badań psa na różnych etapach życia (dysplazja może ujawnić się zarówno w wieku szczenięcym, jak i senioralnym). Shiby mogą też chorować przewlekle na niedoczynność tarczycy, oraz – jak w każdej innej rasie – zdarzają się im różnego rodzaju alergie.

Większość shib jest jednak okazami zdrowia i zwykle do gabinetu weterynarza trafiają na rutynowe kontrole.

Żywienie – karma dla shiby inu

Potrzeby żywieniowe shiby zasadniczo nie różnią się od potrzeb innych psów. Najlepsza będzie więc bezzbożowa karma z dużą zawartością mięsa. Z uwagi na małe rozmiary psa, żywienie mokrą karmą nie będzie szczególnie nadwyrężać budżetu domowego, dlatego warto zdecydować się na pokarm wilgotny (lub przynajmniej żywienie mieszane, jeden posiłek mokry i jeden suchy).

Shiby nie są łakomczuchami, dzięki czemu łatwo im utrzymać szczupłą sylwetkę. Niektóre shiby mają skłonność do kapryszenia podczas posiłku, dlatego najlepsze będą karmy o wyjątkowo dużej smakowitości, np. w formie filetów mięsa w sosie.

Niektóre psy tej rasy mają skłonność do alergii pokarmowych. Choć nie jest to szczególnie groźna przypadłość, może nieco utrudnić życie. Proces identyfikowania składnika, który wywołuje niepożądane reakcje, możemy zacząć od karmy hipoalergicznej lub (częściej) od karmy monobiałkowej na bazie rzadko spotykanego, często egzotycznego gatunku mięsa (kangur, konina, kozina, czy struś). Następnie powoli sprawdza się kolejne gatunki mięsa, by namierzyć źródło problemów.

Pielęgnacja shiby

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że shiba to idealny pies dla osoby dbającej o czystość. Shiby słyną bowiem z dbałości o higienę. Wylizują sierść tak samo jak koty, unikają błota, kałuży i nieczystości. Sama sierść shiby jest też znana z neutralnego zapachu – one po prostu „nie pachną psem”. Niestety jest tu pewien haczyk. Niechęć do wody sprawia, że te japońskie psy nie znoszą kąpieli. Dlatego też warto raz na jakiś czas wykąpać shibę, nawet jeżeli nie wymaga mycia, by pokazać pupilowi, że to nic strasznego (a po wszystkim dostaje się smaczka za grzeczne zachowanie!).

Na co dzień wystarczy wyczesać sierść – niestety puszysta sierść przyciąga kurz i drobne zanieczyszczenia.

Linienie u shiby odbywa się najczęściej dwa razy do roku. To, jak bardzo jest obfite, zależy od konkretnego psa, jednak na szczęście sierść łatwo jest posprzątać – nie wbija się w tapicerkę, czy dywany, wystarczy po prostu nieco częściej odkurzać, kiedy pupil gubi sierść.

Jak każdy inny pies potrzebuje także innych zabiegów pielęgnacyjnych: przycinania pazurów, mycia zębów, sprawdzania stanu oczu i uszu. Do tych czynności warto przyzwyczajać pupila od szczeniaka, w dobrych hodowlach maluszki są oswajane z podstawową pielęgnacją, kiedy tylko staje się to możliwe.

shiba inu puppy

Shiba Inu – wzorzec rasy i wygląd

Kraj pochodzenia: Japonia

Klasyfikacja FCI: Grupa V – szpice i psy w typie pierwotnym, Sekcja 5 – szpice azjatyckie i psy pokrewne.

Wysokość: 40 cm psy, 37 cm suki

Wrażenie ogólne: mały pies o harmonijnej budowie, dobrze zbudowany. Porusza się szybko i swobodnie.

Temperament: wierny i czujny.

Głowa: szerokie czoło, wyraźnie zaznaczony stop, zwężająca się, umiarkowanie gruba kufa, dobrze wykształcone policzki.

Oczy: małe, trójkątne, ciemnobrązowe. Zewnętrzne kąciki skierowane w górę.

Uszy: stojące, małe i trójkątne, nieco pochylone do przodu.

Szyja: gruba i mocna, proporcjonalna do reszty ciała.

Tułów: prosty i mocny grzbiet, szerokie i umięśnione lędźwie, szeroka klatka piersiowa z dobrze podciągniętym brzuchem.

Ogon: wysoko osadzony i gruby, zwinięty lub zawinięty nad grzbietem.

Kończyny: widziane z przodu przednie kończyny proste.

Chód: lekki i energiczny.

Sierść: szorstki i prosty włos okrywowy, podszerstek miękki i gęsty. Na ogonie włos dłuższy i odstający.

Umaszczenie: rudy, czarny podpalany, sezamowy (połączenie włosa białego i czarnego), czarny sezamowy, rudy sezamowy. Charakterystyczne dla shiby jest znaczenie „urajiro”, czyli biaława sierść występująca po bokach kufy na policzkach, spodzie żuchwy, klatce piersiowej, szyi, brzuchu, spodniej części ogona i wewnętrznej stronie kończyn. Urajiro powinno występować niezależnie od umaszczenia.