Leonberger - wspaniały olbrzym o wielkim, złotym sercu
Leonberger to rasa psów pełna sprzeczności. Choć ich wygląd budzi respekt, to psy łagodne i spokojne. Pomimo wrodzonej ostrożności wobec obcych, szybko nawiązują nowe znajomości, kiedy tylko okaże się, że nie ma bezpośredniego zagrożenia dla jego rodziny. To psy, przy których nie sposób się nudzić, choć zdecydowanie znaną rutynę od codziennych przygód. Leonbergery skradły już niejedno serce. Czy to właśnie jego szukasz?
Spis treści
- Historia leonbergerów
- Charakter i osobowość leonbergerów
- Dla kogo leonberger będzie psem idealnym
- Leonberger i dzieci
- Leonberger i inne zwierzęta
- Zdrowie leonbergerów
- Żywienie – najlepsza karma dla leonbergerów
- Pielęgnacja leonbergerów
- Leonberger – wzorzec rasy i wygląd
- Imię dla leonbergera
Historia leonbergerów
Psy w typie leonbergerów były widywane w swojej ojczyźnie już w średniowieczu, a z wielkich psów była znana w XVII wieku szlachecka rodzina Metternichów. Według jednej z teorii mogą być potomkami dogów tybetańskich. Za ojca rasy uznaje się jednak XIX-wiecznego niemieckiego polityka Heinricha Essinga. Ten niemiecki radny z miasta Leonberg w Bawarii był wielbicielem dużych psów i lokalnym patriotą. Jego celem stało się utworzenie rasy psów, które byłyby symbolem miasta, a wzorem – lew występujący na miejskim herbie. Do przodków obecnych leonbergerów zalicza się przede wszystkim nowofundlandy, landseery, bernardyny, kuwasze, czy pirenejskie psy pasterskie. Pamiętajmy jednak, że były to początki kynologii, mówimy więc o bardziej o typach psów niż ustabilizowanych rasach. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1905 roku.
Praca Essinga została doceniona, na co duży wpływ miały z pewnością liczne znajomości i serce, które wkładał w popularyzację nowej rasy. Największy wpływ na uzyskanie rozgłosu miało wprowadzenie leonbergerów na salony – wielbicielami mieli być m.in. Giuseppe Garibaldi, austriacka cesarzowa Sissi, król Anglii Edward VII, czy kompozytor Wilhelm Wagner.
Po śmierci Essinga w 1887 roku losy leonbergerów stały się niepewne, jednak psy zdobyły na tyle dużo miłośników, by już wkrótce zaczęły powstawać pierwsze kluby rasy. Następnymi sprawdzianami były I, a potem II wojna światowa – większość psów nie przetrwała wojen, z ocalałych psów rasa została jednak dwukrotnie zrekonstruowana. Rasa została uznana przez FCI w 1955 roku.
Do Polski pierwszy leonberger przyjechał prawdopodobnie w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jednak oficjalnie pierwszy leonberger został sprowadzony przez panią Irenę Marię Hudecką (obecnie hodującą polskie owczarki nizinne). Choć obecnie nie jest to rasa ciesząca się powszechną popularnością, bez problemu znajdziesz dobre hodowle, dla których leonbergery są całym światem.
Charakter i osobowość leonbergerów
Choć podobno nie ma psów idealnych, miłośnicy leonbergerów uważają, że psy te łączą najlepsze cechy swoich przodków. Leonberger ma być więc doskonałym pływakiem (jak nowofundland), psem ratowniczym (jak bernardyn) i wytrzymałe jak pirenejskie psy pasterskie.
Leonbergery to psy przede wszystkim bardzo stabilne emocjonalnie. Świadome swojej wielkości i siły, nie czują potrzeby, by odzywać się bez powodu. Choć przyjaźnie nastawiony do człowieka, obcych może traktować z pewną rezerwą – przynajmniej dopóki nie oceni ich pod kątem ewentualnego zagrożenia wobec swojej rodziny. Kiedy jego człowiek powita gościa z radością, leonberger chętnie powiększy grono przyjaciół.
Leonbergery są stosunkowo spokojne. Dorosłe mogą być nieco flegmatyczne, a nawet leniwe. Niestety, zwodzi to niektórych początkujących opiekunów, którzy nie wkładają wystarczająco wiele wysiłku w ułożenie pupila. Choć ogólnie to bardzo opanowany, a nawet opieszały pies, nie dotyczy to szczeniąt i podrostków – tutaj warto pamiętać, że jak wszystkie olbrzymy, leonbergery rosną do drugiego roku życia. Figlarnym, a nawet niepokornym łobuziakiem leonberger może być nawet do trzeciego roku życia. Choć później faktycznie staje się kochaną kluchą, najpierw trzeba przez jakiś czas radzić sobie z ważącym nawet 75 kg podrostkiem – dlatego polecenia dla początkujących opiekunów są naszym zdaniem nieco na wyrost.
Leonberger kocha wszystkich członków swojej rodziny tak samo, raczej nie wybiera sobie jednego przewodnika. Potrzebuje jak największej ilości czasu spędzanej z człowiekiem, choć nie zawsze musi być to wspólna zabawa, a raczej towarzystwo. Stanowczo nie może być psem podwórkowym. Nie tylko cierpi z dala od ludzi, ale też w budzie szybko podupadnie na zdrowiu.
Trzeba przy tym uczciwie przyznać, że leonbergery dość szybko się uczą. Choć jest w nich nieco niezależności, ich ułożenie nie jest szczególnie trudne. Konieczna jest też staranna socjalizacja, zwłaszcza jeżeli leonberger ma żyć w mieście.
Dla kogo leonberger będzie psem idealnym
Leonberger to wierny i oddany towarzysz, jednak stanowczo nie jest to pies dla każdego.
Przede wszystkim, jak każdy duży pies, żyje stosunkowo krótko – choć zdarzają się dwunastoletni seniorzy, przeciętna długość życia leonbergera to 9-10 lat. To dla niektórych osób stanowczo zbyt krótko, by nacieszyć się przyjaźnią z czworonożnym przyjacielem, zwłaszcza w porównaniu z żyjącymi niemal 20 lat psami ras miniaturowych.
Pod koniec życia leonbergery często potrzebują specjalistycznej opieki weterynaryjnej, która do najtańszych nie należy. U tak dużych psów stosownie wyższe są koszty zabiegów, operacji, a nawet leków. Choć przez większość życia leonbergery cieszą się bardzo dobrym zdrowiem, starsze psy często mają problemy z układem kostnym – dysplazję stawów biodrowych, spondylozę, nowotwory kości.
Leonberger nie jest psem tanim w utrzymaniu nawet jako okaz zdrowia. Duży pies potrzebuje dużej ilości karmy, która będzie stanowi stały punkt na liście domowych wydatków. O wiele droższe będą też akcesoria – legowisko XXL jest przecież droższe niż XS.
Opiekun leonbergera powinien też wiedzieć, że duży pies to duża ilość wnoszonego do mieszkania piachu i błota – jeżeli codzienne odkurzanie Ci niestraszne lub pewien stopień bałaganu w mieszkaniu nie powoduje u Ciebie nerwicy – leonberger wniesie też w Twoje życie wielką ilość miłości i oddania.
Leonberger to bez wątpienia wieli pies i wszystko, co jest z nim związane, jest wielkie:
- Wielkie wrażenie na osobach, które pierwszy raz widzą Twojego psa
- Wielkie zniszczenia, jeżeli zaniedba się wychowanie pupila
- Wielkie futro, do którego można przytulić się bez limitów
- Wielkie ilości karmy kupowane przez wiele lat
- Wielkie, ciemne oczy patrzące z miłością
- Wielkie poczucie bezpieczeństwa podczas wieczornych spacerów
- Wielki kuper czworonożnego przyjaciela na kanapie, który może przekonać do wymiany mebla na większy
- Wielki bałagan, kiedy pupil wejdzie z zabłoconymi łapami do mieszkania
- Wielkie poczucie spokoju emanujące z ulubieńca
Ogromne są zarówno plusy, jak i minusy życia z leonbergerem. Przede wszystkim jednak jest to pies pochłaniające duże ilości zasobów. Choć nie potrzebuje domu z ogrodem, bo i tak najchętniej spędza czas ze swoim człowiekiem, nie jest to na pewno pies tani w utrzymaniu.
Spokój leonbergera udziela się opiekunowi. Jest to też doskonały pies dla osoby, która woli spokojne spacery niż pełne wrażeń treningi. Choć na pewno nie jest to „pies dla leniwych” – potrzebuje codziennego ruchu, chociażby dla utrzymania prawidłowej wagi i zdrowia. Po prostu spacer z leonbergerem nie wymaga kondycji wyczynowego sportowca, a zaspokojenie jego potrzeby aktywności jest w zasięgu każdej przeciętnie sprawnej osoby.
Leonberger i dzieci
Dzieci kochają te wielkie miśki, a leonbergery odwdzięczają się tym samym. Leonberger doskonale odnajdzie się w rodzinie pełnej dzieci, jednak życie z dużym psem i maluchami nie zawsze wygląda tak sielankowo, jak na zdjęciach z instagrama.
Przede wszystkim, choć leonberger w stosunku do dzieci zachowuje się zazwyczaj najbardziej delikatnie, jak umie (o ile nie jest to nieokiełznany szczeniak), to nadal jest to wielki pies. Choć leoś bardzo się stara, może przypadkiem poważnie skrzywdzić dziecko – co nie jest dziwne, kiedy weźmie się pod uwagę, ile waży. Zabawa dziecka (zwłaszcza młodszego) z psem musi być zawsze nadzorowana przez osobę dorosłą.
Choć odpowiedzialność za psa jest zawsze po stronie osoby dorosłej, często dziecko angażowane jest w opiekę nad pupilem stosownie do możliwości. W przypadku tak dużego psa możliwości te są znacznie mniejsze.
Ważne jest też, że choć ogólnie leonbergery kochają dzieci, poszczególne psy mogą woleć spokojny odpoczynek niż dziką zabawę z maluchami – może być to kwestia zarówno socjalizacji, jak i po prostu indywidualnych preferencji psa. Nie zmuszaj pupila do zabawy z dziećmi. Jeżeli szukasz psa lubiącego dzieci, powiedz o tym hodowcy już na etapie wyboru szczeniaka – może pomóc w wybraniu odpowiedniego psiaka.
Leonberger i inne zwierzęta
Zasadniczo leonbergery bez problemu dogadują się z innymi psami, kotami, a nawet gryzoniami. Świadome swojej niepodważalnej przewagi, nie czują potrzeby, by cokolwiek udowadniać podczas spotkania z szukającym konfrontacji psem. Choć zwykle nie pozwalają się sprowokować, mogą zareagować, kiedy poczują potrzebę ochrony swojego człowieka.
Stoicki spokój i dobre maniery to nie tylko zasługa wyjątkowego usposobienia. W dużej mierze są one zasługą starannej socjalizacji w hodowli, a następnie jej kontynuacji w nowym domu. Choć większość leonbergerów przy umiejętnym prowadzeniu wyrośnie na typowe „łagodne olbrzymy”, nie jest to kwestia jedynie genów. Bez oswajania ze światem zewnętrznym, innymi zwierzętami i ludźmi, leonberger może zachowywać się zupełnie inaczej.
Zdrowie leonbergerów
Leonbergery to psy ogólnie zdrowe i wytrzymałe – w granicach swoich możliwości. Choć na co dzień nie będą mieć raczej żadnych drobnych problemów zdrowotnych, z wiekiem prędzej czy później doświadczą chorób typowych dla psów ras dużych.
Jak wszystkie psy o podobnych gabarytach, leonbergery są szczególnie narażone na choroby układu ruchu. Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, spondyloza, nowotwory kości, czy młodzieńcze zapalenie kości – to choroby, które są wpisane w życie nie tyle z tą konkretną rasą, ile typem psa. Podobne problemy spotykają bernardyny, berneńskie psy pasterskie, nowofundlandy, a nawet owczarki i retrievery. Choć na część uwarunkowania genetyczne nie ma się większego wpływu (można jedynie zmniejszyć ryzyko, wybierając hodowle dbające o prawidłowe wyniki badań rodziców pupila), pozostają czynniki środowiskowe.
Na stan zdrowia psa mają bowiem nie tylko geny, ale też styl życia – nawet jeżeli pupil jest zagrożony dysplazją w przyszłości, można wpłynąć na przebieg choroby. Brak intensywnego wysiłku podczas okresu wzrostu, utrzymanie odpowiedniej wagi i regularnej aktywności, a nawet unikanie schodów mają ogromny wpływ na rokowania. Nie wszystko jest w Twoich rękach, jednak nie oznacza to, że nie masz żadnego wpływu na zdrowie pupila.
Choroby leonbergerów:
- Dysplazja stawów biodrowych
- Dysplazja stawów łokciowych
- Spondyloza
- Młodzieńcze zapalenie kości
- Nadwaga
- Nowotwory
- Rozszerzenie i skręt żołądka
- Niedoczynność tarczycy
- Ektropium, entropium, dwurzędowość rzęs
- Kardiomiopatia przerostowa
Żywienie – najlepsza karma dla leonbergerów
Leonbergery to psy, które nie narzekają na brak apetytu. Nie są wybredne – wyzwaniem żywieniowym będzie raczej konsekwentne odmawianie dodatkowych smaczków niż wybór karmy, która będzie smakować pupilowi. Nie oznacza to jednak, że leonbergerowi można podać pierwszą z brzegu karmę dla psów – wręcz przeciwnie.
Jak każdy pies, leonberger powinien dostawać wysokomięsną karmę, najlepiej bezzbożową lub z małą ilością zbóż. Z uwagi na zagrożenie dysplazją, najlepiej od szczeniaka podawać ulubieńcowi karmę przeznaczoną dla psów dużych ras – w większości przypadków są wzbogacone o glukozaminę i chondroitynę na zdrowe kości. Dobrym pomysłem będzie też podawanie suplementów wzmacniających układ ruchu.
W żywieniu leonbergerów konieczne będzie stałe kontrolowanie wagi. Choć nadwaga wiąże się z wieloma problemami zdrowotnymi, w przypadku tej rasy szczególnie istotne jest odciążenie stawów. Utrzymanie pupila w formie ma szczególnie duży wpływ na opóźnienie ewentualnych objawów dysplazji. Na dodatkowe kilogramy ma wpływ nie tylko karma podstawowa, ale też w dużym stopniu przysmaki i smaczki podawane między posiłkami. Leonbergery są mistrzami w proszeniu o dodatkowe kąski, dlatego niezbędne będzie ćwiczenie silnej woli i konsekwencji, by nie ulec prośbom pupila. Dobrym pomysłem będzie ograniczenie naturalnych przysmaków do gryzienia np. do jednej kości w tygodniu, a przez pozostały czas podawanie gryzaków – zabawek.
Leonbergery są też narażone na rozszerzenie i skręt żołądka. To stan, który bezpośrednio zagraża zdrowiu i życiu pupila, a jedynym ratunkiem jest interwencja weterynarza. By uniknąć zagrożenia, koniecznie przestrzegaj środków ostrożności:
- Nigdy nie rozpoczynaj aktywności po posiłku
- Podawaj kilka mniejszych posiłków (3 lub 4 porcje dziennie)
- Jeżeli pies jest łakomczuchem pochłaniającym karmę, kup miskę spowalniającą jedzenie
Pielęgnacja leonbergerów
Sierść leonbergerów jest ich znakiem rozpoznawczym, ale w codziennym życiu bywa dość kłopotliwa. Okrywa włosowa jest bardzo gęsta, zarówno podszerstek, jak i włos okrywowy. Oznacza to dość intensywne linienie dwa razy do roku i mniejsze ilości sierści zostawiane w domu przez cały rok. Problem wszędobylskiej sierści na pewno zmniejszy regularne wyczesywanie, np. furminatorem, jednak już przy wyborze leonbergera lepiej zastanowić się, jak duża jest tolerancja domowników na pewien stopień bałaganu. Całkowite wyeliminowanie sierści z mieszkania będzie po prostu bardzo trudne.
O ile jednak linienie jest problemem czysto estetycznym, kąpiel leonbergera to wyzwanie logistyczne. Przede wszystkim – gęsta sierść długo schnie, a jej dokładne wysuszenie jest konieczne, by pupil nie przeziębił się, a także nie pojawiły się problemy dermatologiczne. Niedokładnie wysuszona sierść stwarza ryzyko problemów dermatologicznych, w tym grzybicy. Najlepiej więc zaplanować kąpiele na wieczór po ostatnim wyjściu. Może też przydać się suchy szampon, by odświeżyć sierść pupila.
Leonbergery mogą mieć problemy z oczami, ich stan powinien być więc regularnie kontrolowany. Z uwagi na opadnięte, obficie owłosione uszy zwiększa się też nieco ryzyko infekcji uszu – pamiętaj, by przy okazji innych zabiegów pielęgnacyjnych sprawdzać ich stan. Dbaj też o zęby pupila i w miarę potrzeby przycinaj pazury.
Leonberger – wzorzec rasy i wygląd
Kraj pochodzenia: Niemcy
Użytkowość: Pies stróżujący, do towarzystwa, rodzinny.
Klasyfikacja FCI: Grupa II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2 – Molosy typu górskiego.
Wrażenie ogólne: Duży, dobrze umięśniony, potężny pies. Elegancki, o harmonijnej budowie, spokojny i pewny siebie, a jednocześnie o żywym temperamencie.
Temperament: Pewny siebie, inteligentny, niewrażliwy na hałas, posłuszny, przyjazny wobec dzieci.
Wysokość: psy 72-80 cm (średnio 76 cm); suki 65-75 cm (średnio 70 cm).
Waga: psy 48-75 kg; suki 41-59 kg.
Głowa: Bardziej głęboka niż szeroka. Dobrze widoczny, umiarkowany stop. Długa kufa.
Oczy: Średniej wielkości, owalne. Od jasnobrązowych do bardzo ciemnych.
Uszy: Wysoko osadzone, średniej wielkości, mięsiste. Płasko przylegają do głowy.
Szyja: Lekko łukowata, płynnie przechodzi w łopatki.
Tułów: Wyraźny kłąb, mocny i szeroki grzbiet. Szeroki, długi i zaokrąglony zad. Szeroka i głęboka klatka piersiowa.
Ogon: Bardzo dobrze owłosiony.
Kończyny: Mocne, szczególnie u psów. Przednie proste i równoległe, tylne oglądane z tyłu – również.
Sierść: Raczej prosta, ale może nieco falować. Długa i przylegająca do ciała. Bardzo obfity podszerstek. Kryza na szyi i klatce piersiowej. Obfite portki na udach.
Umaszczenie: Lwie, czerwone, brązowo-czerwone, piaskowe (jasnożółte i kremowe) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu.
Imię dla leonbergera
Imię dla psa: Ananas, Atlas, Barry, Bazyl, Big, Bruno, Brytan, Bolek, Leon, Berger, Buddy, Chrupek, Chuck, Dyzio, Henry, Hrabia, Pulpet, Ptyś, Niedźwiadek, Max, Wolf, Kudłacz.
Imię dla suczki: Bajka, Berta, Brenda, Bronia, Bunia, Diva, Dora, Gaja, Gapa, Lusia, Leosia, Joy, Samba, Milka, Giga, Figa, Fela, Fiona, Hrabina, Koko, Molly, Sally, Pyza, Summer.
Czytaj również: Pies ~ Rasy psów
Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Rozszerzenie i skręt żołądka u psa - objawy, pierwsza pomoc
Poprzedni wpis: Ranking - najlepsze karmy dla psów dużych i olbrzymich
