Najważniejsze informacje o parwowirozie - sprawdź, jak możesz pomóc psu

Młode psy są szczególnie podatne na infekcje. Jedną z poważnych chorób wirusowych dotykających szczenięta jest parwowiroza. Przebieg choroby niejednokrotnie jest ciężki – parwowiroza może doprowadzić do poważnych powikłań, a nawet śmierci zwierzaka. Jak zapobiegać parwowirozie u psa? W jaki sposób pomóc czworonogowi, który cierpi z powodu choroby?

Parwowiroza u psa – przyczyny i objawy

Parwowiroza (psi tyfus) to ostra choroba zakaźna psów wywoływana przez wirusa CPV-2 (canine parvovirus type 2), należącego do rodziny Parvoviridae. Choroba może wystąpić u psów w różnym wieku, jednak najczęściej atakuje szczenięta między 6. tygodniem a 6. miesiącem życia. Podatne na chorobę są też psy w podeszłym wieku i z osłabioną odpornością. Do zarażenia dochodzi poprzez kontakt z odchodami lub wymiocinami chorych osobników. Wirus może rozprzestrzeniać się także poprzez zanieczyszczone przedmioty i ubrania. Zarażać mogą nie tylko zwierzęta wykazujące objawy kliniczne, ale również będące nosicielami bezobjawowymi. Po wniknięciu do organizmu parwowirus ulega replikacji w migdałkach, gardle i węzłach chłonnych śródpiersiowych, a następnie atakuje szybko dzielące się komórki szpiku kostnego i jelita cienkiego.


Objawy parwowirozy pojawiają się po upływie 3-7 dni od zarażenia. U szczeniąt choroba często przebiega gwałtownie. Parwowiroza może przybierać postać jelitową lub sercową. Głównymi objawami postaci jelitowej są: uporczywe wymioty, gwałtowna, wodnista biegunka (czasami z domieszką krwi), brak apetytu, apatia, osłabienie. W wyniku utraty znacznej ilości wody u psów może dojść do odwodnienia i szoku hipowolemicznego. Zniszczenie bariery jelitowej może prowadzić do zaburzeń wchłaniania i rozprzestrzeniania się bakterii jelitowych po całym organizmie. U szczeniąt zainfekowanych śródmacicznie, w ciągu pierwszych 14 dni życia, parwowiroza czasami powoduje zapalenie mięśnia sercowego lub zastoinową niewydolność serca. Pojawiają się wtedy duszności, sinica błon śluzowych i silne osłabienie. Często dochodzi też do nagłej śmierci psów, u których występuje sercowa parwowiroza. Objawy psiego tyfusu u dorosłych czworonogów zwykle nie są nasilone. Czasami choroba przebiega bezobjawowo. Opiekunowie czworonogów nie muszą obawiać się o własne zdrowie – typowa dla psów parwowiroza u ludzi nie występuje.

Diagnostyka parwowirozy

W diagnostyce parwowirozy u psa istotne znacznie mają badania kliniczne i biochemiczne. Na skutek zniszczenia komórek układu limfatycznego u chorych psów obserwuje się leukopenię, limfopenię i neutropenię oraz wzrost stężenia białek ostrej fazy. Podczas omacywania powłok brzusznych stwierdza się bolesność i wypełnienie jelit płynną treścią. Pomocne w rozpoznaniu choroby są testy, pozwalające potwierdzić obecność wirusa w kale lub tkankach (IF, PCR, test ELISA).

Leczenie parwowirozy

Psi tyfus może doprowadzić do prawdziwego spustoszenia w organizmie psa. Z tego względu niezwykle istotne jest szybkie wdrożenie działań terapeutycznych. Parwowirozy nie leczy się w sposób przyczynowy. Należy jednak dążyć do łagodzenia objawów, zapobiegania powikłaniom i stymulowania układu odpornościowego. Leczenie najczęściej trwa od tygodnia do kilku tygodni – w zależności od tego, jak przebiega parwowiroza. Szanse na przeżycie u leczonych szczeniąt wynoszą 60-90% – rokowanie jest tym lepsze, im szybciej została rozpoczęta terapia. Chore psy zwykle wymagają hospitalizacji.

Lekarz weterynarii może zalecić podanie surowicy odpornościowej (zawierającej przeciwciała anty-CPV), która często pomaga złagodzić dolegliwości. W celu pobudzenia układu odpornościowego wykorzystuje się także beta-glukany, znajdujące się m.in. w drożdżach. Aby nie dopuścić do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych u zwierzęcia, niezbędne jest dożylne podawanie płynów elektrolitowych. Ważne jest uzupełnianie glukozy, aminokwasów i witamin. Ze względu na ryzyko wtórnych infekcji bakteryjnych wskazane jest ponadto stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania. W terapii przydatne są także leki o działaniu przeciwwymiotnym i przeciwbólowym. Przez pierwsze dni terapii chory pies powinien być żywiony dojelitowo. Na dalszym etapie leczenia można podawać mu małe porcje lekkostrawnego pożywienia (np. mokrej karmy). Pies leczony w warunkach domowych powinien mieć zapewnione spokojne, ciepłe, odosobnione miejsce do wypoczynku.

Parwowirus psi jest wysoce zaraźliwy, dlatego nie można pozwalać na kontakt chorego zwierzęcia z innymi czworonogami. Pies powinien być izolowany do 4 tygodni po zakończeniu leczenia. Aby zapobiegać rozprzestrzenianiu się psiego tyfusu, wszystkie przedmioty i miejsca, z którymi stykał się chory pies, należy zdezynfekować. Po zakończeniu kuracji czworonoga trzeba odrobaczyć. Psu warto podawać karmę wspomagającą rekonwalescencję – o wysokiej strawności i dużej koncentracji składników odżywczych.

Profilaktyka parwowirozy

Najskuteczniejszą metodą zapobiegania parwowirozie jest stosowanie szczepień ochronnych. U szczeniąt seria szczepień powinna rozpocząć się w 6.-7. tygodniu życia. Kolejne dawki podaje się co 2-4 tygodnie, aż do ukończenia przez psy 16. tygodnia życia. Szczepienia przeciwko parwowirozie u młodych psów, suk hodowlanych i zwierząt przebywających w dużych skupiskach należy powtarzać co roku. Starsze psy (powyżej 5. roku życia) wystarczy szczepić co 2-3 lata. Do czasu nabycia przez psa pełnej odporności na wirusa lepiej nie dopuszczać do jego kontaktów z innymi czworonogami. Należy zrezygnować ze spacerów po zatłoczonych miejscach, tj. parki czy wybiegi dla psów. Warto przestrzegać zasad higieny. Zawsze po powrocie do domu najlepiej zdezynfekować obuwie i zmienić ubranie.