Szpic miniaturowy pomeranian - wielki charakter w małym piesku

Choć obecnie moda na pomeraniany trwa od kilku lat, są to pieski, które od wieków podbijają serca ludzi – do ich wiernych fanek należała sama królowa Wiktoria. Na długo, zanim ktokolwiek słyszał o Instagramie Boo (na długo, nim w ogóle komukolwiek śniło się powstanie internetu), szpice miniaturowe podróżowały Titanikiem, bywały na królewskich dworach i dotrzymywały towarzystwa księżniczkom. Kto by przypuszczał, że te urocze i zadziorne pieski są potomkami dzielnych szpiców stróżujących gospodarstw w północnych Niemczech? Sprawdź, czym jeszcze zaskoczy Cię pomeranian.

Spis treści

• Historia rasy
• Charakter i osobowość
• Dla kogo pomeranian
• Zdrowie szpica miniaturowego pomeraniana
• Żywienie – karma dla pomeraniana
• Pielęgnacja pomeraniana
• Szpic miniaturowy pomeranian – wzorzec rasy i wygląd
• Imię dla pomeraniana
• Ile kosztuje pomeranian

Historia rasy

Jak sama nazwa wskazuje, pomeranian to szpic miniaturowy z Pomorza. Jego przodkiem był najprawdopodobniej pies torfowy, żyjący na terenie obecnych Niemiec w epoce kamiennej. Był on jednym z pierwszych typów udomowionego psa i jednocześnie przodkiem wszystkich szpiców europejskich.

Szpice niemieckie występowały przez wieki na całym terenie obecnych Niemiec, różniąc się między sobą rozmiarem, umaszczeniem, czy charakterem. Przodkami dzisiejszych pomeranianów były średniej wielkości szpice żyjące w północnej części kraju na Pomorzu. Jednak szpice minaturowe, jakie znamy dzisiaj, zostały jako rasa ukształtowane w Wielkiej Brytanii. W XVIII wieku przybyły na brytyjski dwór królewski razem z maklemburską księżniczką Charlottą Mecklenburg-Strelitz, która została żoną króla Jerzego III (Maklemburgia to księstwo niemieckie graniczące z Pomorzem). Tam niemieckie szpice szybko zyskały dużą popularność, gdzie były z powodzeniem hodowane przez brytyjskie damy. To w tych czasach rozmiar szpiców bardzo szybko zaczął się zmniejszać do obecnych rozmiarów. Do hodowli były wybierane najmniejsze psy, które były uważane za najbardziej urocze.

Lata na dworze zmieniły także nieco charakter pomeranianów. Choć jak na pieski do towarzystwa są dość szczekliwe, zadziorne, uparte i czujne, niemal całkowicie straciły instynkt łowiecki. Bardzo też potrzebują towarzystwa swojego człowieka – choć nadal mają dość niezależny charakter, obecność opiekuna uspokaja je. Niestety oznacza to skłonność do lęku separacyjnego, dlatego nie są to psy dla osób spędzających dużo czasu poza domem.

Od kilku lat pomeraniany są niezwykle popularne dzięki nieżyjącej już gwieździe instagrama – Boo. Ten uroczy szpic miniaturowy wyróżniał się przede wszystkim charakterystyczną fryzurą, która upodabniała go do pluszowego misia. Konto pieska Boo obserwowało w szczytowym momencie ponad 16 mln osób.

Charakter i osobowość

Wygląd maskotki to tylko pozory. Szpic miniaturowy to potomek psów pracujących i choć wieki towarzyszenia wytwornym damom nieco utemperowało jego charakterek, jego zachowanie może zaskoczyć osobę, która sugerowała się jedynie słodkim wyglądem pomeraniana.

Pierwszą cechą charakterystyczną jest odwaga. Szpic miniaturowy zachowuje się tak, jakby uważał siebie samego za szpica olbrzymiego. Każdy jego krok jest pewny i dumny, kroczy na spacerze niczym władca osiedla. Podczas spotkania z innym psem, nawet o wiele większym od niego zachowuje spokój, a nawet pewną arogancją. Nie unika konfrontacji, co jest dla niego w oczywisty sposób niebezpieczne. Bardzo ważna jest więc staranna socjalizacja pomeraniana w jak najmłodszym wieku, by umiał odpowiednio zachować się w psim towarzystwie.

Pomeranian, jak przystało na szpica, jest psem czujnym. Jak jego więksi kuzyni, stróżowanie ma we krwi. Z jednej strony, na pewno zaalarmuje Cię na wypadek próby włamania. Z drugiej jednak strony, zamiłowanie do szczekania może wymagać pracy z pupilem nad skłonnością do alarmowania o każdym zdarzeniu.

Choć wygląda jak pluszowy miś, pomeranian z pewnością nie ma zbyt wiele wspólnego z przytulanką. Choć najlepiej czuje się, kiedy jego opiekun jest w zasięgu wzroku, nie zawsze ma ochotę na przytulanie. Kiedy już ma ochotę na przytulanie, głaskanie i drapanie za uchem, to na chwilę wspólnego relaksu zazwyczaj może liczyć jedynie ulubiony opiekun (pomeranian to często pies jednego pana) i jego rodzina. Wobec obcych często zachowuje dystans. Może nie aż tak duży jak jego azjatyccy kuzyni, Shiba, czy Akita, ale na pewno nie jest to pełen miłości do wszystkich ludzi na świecie labrador.

Dla kogo pomeranian

Szpic miniaturowy pomeranian to energiczny pies, który lubi znajdować się w centrum uwagi. Choć jest dość niezależny, potrzebuje czulej opieki opiekuna i regularnej pielęgnacji. Ma stosunkowo niewielkie wymagania mieszkaniowe – może mieszkać zarówno w domu, jak i małej kawalerce w bloku. Warto jednak uwzględnić, że ze względu na swoje rozmiary pomeranian nie powinien wchodzić po schodach. Nie jest to jednak szczególnie duża przeszkoda dla chcącego, ponieważ szpic miniaturowy zwykle waży mniej niż przeciętnej wielkości kot i wniesienie go na parter do windy nie stanowi większego wyzwania (w deszczowe dni może jednak wiązać się z ubrudzeniem płaszcza błotem).

Pomeranian może być towarzyszem aktywnej osoby spędzającej czas na licznych spotkaniach towarzyskich i aktywnościach… o ile jest się przygotowanym na zabieranie go ze sobą wszędzie tam, gdzie to możliwe. Plusem kompaktowych rozmiarów jest to, że podróżowanie z nim jest stosunkowo proste i nie wymaga większego przygotowania (nie musisz od razu kupować kombi!). Potrzeba bliskości nie oznacza jednak, że nie można go zostawić samego w domu na czas standardowej pracy etatowej, choć do zostawania samemu należy przyzwyczajać go od pierwszych dni razem.

Szpic miniaturowy pomeranian a dzieci

Możliwe jest wspólne życie pod jednym dachem pomeraniana i niemowlęcia, czy małego dziecka, jednak od rodzica będzie to wymagało dużo uwagi, by nikomu nie stała się krzywda. Niespełna trzykilogramowy piesek jest drobniejszy, niż wygląda i młody człowiek może przypadkiem sprawić mu ból.

Choć jego wygląd sprawia, że większość przedszkolaków pokochałaby go od pierwszego wejrzenia, właśnie z tego powodu kupowanie pomeraniana „dla dziecka” nie jest najlepszym pomysłem. Choć wielokrotnie potarzamy w przypadku każdej rasy, że nie należy kupować psa dla dzieci, a odpowiedzialność zawsze leży po stronie dorosłego, w tym przypadku należy zachować podwójną czujność. Szpice miniaturowe często wyglądają jak słodkie, żywe maskotki i dziecku może być łatwo zapomnieć, że stoi przed nim czująca istota, która nie zawsze ma ochotę się przytulać. Oczywiście dojrzałość dziecka jest sprawą indywidualną i jeżeli zastanawiasz się nad powiększeniem rodziny o szpica miniaturowego, weź pod uwagę charakter i temperament dziecka, nie tylko wiek. Być może empatyczna pięciolatka będzie w stanie zrozumieć, że psi członek rodziny czasami potrzebuje spędzić chwilkę w samotności.

Szpic miniaturowy a inne zwierzęta

Większość szpiców ma wygaszony do zera instynkt łowiecki lub jest on bardzo słaby. Dlatego jest bardzo prawdopodobne, że bez problemu dogada się nie tylko z kotem, ale także nie będzie stanowił zagrożenia dla mniejszych zwierząt, takich jak kawia domowa, czy królik. Nie oznacza to jednak, że między zwierzakami zawsze będzie panować pełna zgoda. Zaczepny charakter pomeraniana sprawia, że lepiej połączyć go z pupilem o bardziej stonowanym usposobieniu.

Szpic miniaturowy z powodzeniem może też mieszkać z innym psem. Często można spotkać porady, by drugi pies nie był za duży, by nie zrobił mu krzywdy, natomiast ważny jest też charakter współlokatora. Duże rasy zazwyczaj są spokojne i dystyngowane, zaczepiony przez pomeraniana bernardyn z dużym prawdopodobieństwem jedynie flegmatycznie zignoruje mniejszego kolegę.

Zdrowie szpica miniaturowego pomeraniana

Szpic miniaturowy pomeranian jest ciekawym przypadkiem pod kątem zdrowia. Z jednej strony, gwałtowne miniaturyzowanie rasy nigdy nie kończy się dla niej zbyt dobrze pod kątem zdrowotnym. Jednak w tym przypadku mówimy o szpicu, typie psa pierwotnego, który został ukształtowany w sposób naturalny, a jego cechy charakterystyczne (kształt pyszczka i uszy, obfita szata) to efekt selekcji naturalnej sprzed tysięcy lat (stąd widoczne podobieństwo wszystkich ras w typie szpica).

Dlatego, choć pomeranian nie jest najzdrowszą rasą na świecie, nie jest obciążony tyloma chorobami, co inne małe pieski hodowane do towarzystwa przez damy dworu (np. mopsy, czy pekińczyki).

Choroby pomeranianów to najczęściej:

• Nietolerancje pokarmowe
• Kamień nazębny oraz inne choroby zębów i dziąseł (charakterystyczne dla wszystkich ras miniaturowych)
• Hipoglikemia
• Choroby oczu, w tym postępujący zanik siatkówki (PRA) i zaćma
• Zwichnięcie rzepki
• Zapadnięcie tchawicy
• Łysienie X (alopecia X)

Zazwyczaj jednak pomeraniany to zdrowe psy, które w dobrym zdrowiu mogą przeżyć 12-16 lat.

Na zdrowie pupila duży wpływ ma jego pochodzenie. Duża popularność rasy w ostatnich latach zwiększyła także ilość pseudohodowli pomeranianów boo, które nie dbają o łączenie ze sobą zdrowych psów. Kupno szczenięcia z pseudohodowli, choć nieco tańszy, wiąże się z ryzykiem wcześniejszej straty ukochanego pupila lub/i kosztownego leczenia.

Żywienie – karma dla pomeraniana

Niezwykły pies potrzebuje niezwykłej diety. W przypadku szukania najlepszej karmy dla szpica miniaturowego najlepiej jest uwzględnić trzy czynniki: skłonność do otyłości, niespodziewaną wybredność i częste występowanie nietolerancji pokarmowych w rasie.

Pomeraniany często zmagają się też z kamieniem nazębnym i zapaleniem dziąseł.

Dlatego najlepszym wyborem dla szpica miniaturowego będzie bezzbożowa karma mokra z wysoką zawartością mięsa. Wybór mięsnych karm z prostym składem jest naprawdę sporo, dlatego po pewnym czasie na pewno znajdziesz karmę idealną – zdrową i smakowitą. Jeżeli w pewnym momencie zauważysz u pupila objawy alergii pokarmowej, w naszym sklepie znajdziesz zdrowe karmy monobiałkowe, dzięki którym ustalisz, który składnik nie jest tolerowany przez delikatny brzuszek pupila lub specjalne karmy dla alergików. Pamiętaj, by objawy konsultować z zaufanym weterynarzem!

Pielęgnacja pomeraniana

Choć dbanie o piękną sierść pomeraniana może wydawać się trudne, opiekunowie tych uroczych szpiców twierdzą, że jest to łatwiejsze, niż może się początkowo wydawać. Podstawą jest jednak regularność. Konieczne będzie codzienne czesanie pomeraniana, ponieważ wełnisty podszerstek ma tendencję do filcowania i kołtunienia się. Duża ilość kołtunów może nawet doprowadzić do miejscowego zapalenia skóry, dlatego warto przemyśleć, czy masz odpowiednią ilość czasu na codzienne zabiegi przez kilkanaście lat.

Pomeranian u groomera – fryzura boo

W utrzymaniu pięknej i lśniącej sierści mogą pomóc regularne wizyty w salonie groomerskim. Warto jednak wiedzieć, że w przypadku pomeranianów niewskazane jest golenie sierści. Włos okrywowy można podciąć lekko nożyczkami, lecz powinien być on dłuższy od podszerstka.

„Fryzura Boo”, która stała się znakiem rozpoznawczym psiego gwiazdora to efekt wizyty w salonie groomerskim, kiedy okazało się, że piesek ma zbyt wiele kołtunów, by można je było jakkolwiek rozczesać. Nie powinna być to więc codzienna, standardowa fryzura dla psa tej rasy. Golenie pomeranianów może skutkować poparzeniem słonecznym, zaburzeniem właściwości termoregulacyjnych sierści, czy nierównym odrastaniem szaty. Standardowe strzyżenie, choć zazwyczaj nie przyniesie tak bardzo spektakularnego efektu pluszowego misia, będzie bardziej odpowiednie dla pupila.

Szpic miniaturowy pomeranian – wzorzec rasy i wygląd

Kraj pochodzenia: Niemcy

Klasyfikacja FCI: Grupa 5 – szpice i psy pierwotne. Sekcja 4 – szpice europejskie

Wysokość: ok. 21 cm (+/- 3 cm)

Waga: stosowna do wielkości (zwykle max. 3 kg)

Wrażenie ogólne: piękna, nastroszona przez podszerstek szata. Imponująca kryza i obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa i czujne oczy, a także małe, szpiczaste i blisko osadzone uszy nadają mu zadziorny wygląd.

Temperament: czujny, żywiołowy, oddany opiekunowi. Pojętny i łatwy do wyszkolenia. Dzięki naturalnemu braku zaufania do obcych może być doskonałym psem stróżującym, ale też rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny.

Głowa: średniej wielkości. Głowa widziana od góry jest najszersza od tyłu i zwęża się w klin w stronę nosa.

Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdała, lekko skośne i ciemne.

Uszy: małe, osadzone wysoko i blisko siebie.

Szyja: średniej długości, szeroka u podstawy, nieco łukowata. Brak podgardla. Okryta bujnym włosem tworzącym kryzę.

Tułów: Krótki i prosty i mocny grzbiet. Głęboka i dobrze wysklepiona klatka piersiowa.

Ogon: wysoko osadzony, średniej wielkości, skierowany w górę. Pokryty bardzo gęstym futrem.

Kończyny: kończyny proste i szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu. Kończyny tylne mocno umięśnione i obficie umięśnione do stawów skokowych. Proste i równoległe.

Sierść: szata dwuwastwowa – prosty i nastroszony włos okrywowy, gęsty podszerstek o strukturze bawełny.

Umaszczenie: biały, czarny, czekoladowy, pomarańczowy, szary, cieniowany i inny. Pomeranian biały powinien być czysto biały, lekki odcień żółtawy tolerowany, zwłaszcza na uszach.

Imię dla pomeraniana

Imię dla psa: Boo, Bąbel, Bubu, Rudy, Lisek, Misiek, Urwis, Łobuz, Fifi, Mini, Dziubek, Wicher, Pikuś, Łobuz, Hyzio, Fluffy.

Imię dla suczki: Mila, Lola, Sweety, Tiny, Czika, Gwiazda, Kleo, Kita, Koko, Kulka, Mania, Mela, Pestka, Rosa, Tosia, Żaba.

Ile kosztuje pomeranian

Pomeranian jest coraz droższym psem. Ceny za szczeniaka z hodowli FCI często przekraczają nawet 10 tys. zł. Choć dla wielu ta cena może wydawać się zaporowa, warto ją zapłacić, jeżeli rasowy szpic miniaturowy jest spełnieniem marzeń o idealnym pupilu. Szczenięta w typie pomeraniana bez rodowodu często rodzą się w nieprzyjaznym otoczeniu i mogą borykać się w przyszłości z poważnymi problemami zdrowotnymi.

Dużo lepszym wyborem będzie adopcja małego szpica ze schroniska lub bezpośrednio od stowarzyszenia opiekującego się szpicami.

Czytaj również: Pies ~ Rasy psów

Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Jak dbać o zęby psa - proste sposoby na biały uśmiech pupila

Poprzedni wpis: Przysmaki dental dla psa - ranking 10 najlepszych produktów