Kot norweski leśny - opis, charakter, żywienie
Norweskie koty leśne są coraz bardziej popularną rasą nie tylko w Polsce, ale też na całym świecie. Choć jeszcze w latach 70. obowiązywały ograniczenia w wywożeniu tych pięknych kotów z rodzinnej Norwegii, dziś cieszą się powodzeniem także poza swoją ojczyzną – są piątą najpopularniejszą rasą we Francji. Co decyduje o ich niezwykłym sukcesie? Norweski kot leśny zachwyca nie tylko dostojnym wyglądem, wyróżnia się też zrównoważonym charakterem, niezależnością i spokojem. Choć wobec obcych często bywa nieufny, bardzo kocha swoją rodzinę. W tym artykule dowiesz się, jak pielęgnować, karmić i dbać o kota norweskiego leśnego, by zapewnić mu wszystko, czego potrzebuje do szczęścia.
Spis treści
Historia rasy
Historia kotów norweskich leśnych jest owiana tajemnicą. Duże koty pojawiają się często w skandynawskich legendach – dwa koty miały ciągnąć powóz bogini miłości, Frei. Sam Thor miał problemy z podniesieniem wielkiego leśnego kota, jak się później okazało, tę postać przybrał potwór Wielki Wąż Midgaru. Norsk skogkatt (leśny kot) był także bohaterem wielu baśni i bajek dla dzieci, w których był pozytywnym bohaterem, czarodziejskim kotem. Dzięki wydanej w 1912 roku książce Gabriella Scotta o kocie Solvfaksie stał się ulubieńcem wszystkich małych Norwegów. Nic dziwnego, że naród ten traktuje norweskiego kota leśnego – król Olaf V w latach 70. nadał mu tytuł narodowego kota Norwegii.
Kot norweski leśny jest rasą naturalną – ukształtowaną całkowicie dzięki doborowi naturalnemu. Do dziś w nieprzystępnych lasach Norwegii żyją dzikie koty, które doskonale radzą sobie bez jakiejkolwiek ingerencji człowieka. Jak większość ras pierwotnych, norweskie koty leśne to wynik naturalnej izolacji geograficznej – w tym wypadku półwyspu skandynawskiemu.
Choć koty tej rasy często bywają mylone z kotami syberyjskimi i maine coonami, podobieństwo jest wynikiem przypadku – na pewno dużą rolę odegrały podobne warunki klimatyczne na Syberii i w Kanadzie.
Koty norweskie leśne podróżowały z wikingami, którzy chętnie witali je na swoich statkach jako dzielnych obrońców spichlerza polujących na myszy. W tym samym celu panny młode otrzymywały koty w prezencie ślubnym – dzięki doskonałemu talentowi łowieckiego skutecznie chroniły domową spiżarnię. W XIX w. pierwotny charakter kotów zaczął się zmieniać, głównie przez swobodne krzyżowanie z krótkowłosymi kotami domowymi. W latach 30. pojawił się pomysł odnowienia rasy – często w tym celu udomawiane były dzikie leśne koty, które nadal wyglądały jak wielkie koty z baśni i podań. Plany hodowlane przerwała druga wojna światowa – do oficjalnego wprowadzenia rasy kot norweski leśny doszło dopiero w latach 70. Norweski Związek Felinologiczny uznał rasę w 1972 r., a międzynarodowa FIFe w 1977 r. Pierwszy kot norweski pojawił się w Polsce w 1990 r.
Charakter i osobowość
Norweskie koty leśne wyróżniają się wśród innych ras kilkoma charakterystycznymi cechami. Są zazwyczaj zrównoważone i pewne siebie. Bez stresu znoszą podróże (co, jak wiedzą wszyscy kociarze, nie jest wcale takie oczywiste). Są przyjaźnie nastawione do ludzi, choć zachowują początkowo dystans wobec nowych osób. Mogą być dobrymi towarzyszami dzieci – choć ich chęć do zabawy i przytulania zależy głównie od kociego humoru, w chwili, gdy potrzebują odpoczynku na zaczepianie, zareagują pójściem w swoją stronę, nie agresją.
Koty norweskie kochają swoją rodzinę i mocno się do niej przywiązują. Jednak, choć doskonale umieją okazać swoje uczucia, nie podążają za swoim człowiekiem jak cień.
Kot norweski leśny a inne zwierzęta
Często zaleca się, by kot norweski leśny miał kociego współlokatora, niekoniecznie tej samej rasy. Choć zazwyczaj dobrze znoszą w samotności czas, kiedy jego ludzki rodzic jest w pracy, doceni stałe towarzystwo. Równie dobrze może nawiązać jednak silną relację z psem – koty tej rasy zazwyczaj bez problemu dogadują się ze szczekającym domownikami.
Niestety na psach kończy się pozytywne nastawienie do wielogatunkowej rodziny. Kot norweski leśny ma silnie wykształcony instynkt łowiecki, który nigdy nie był w żaden sposób tłumiony. Wręcz przeciwnie – zamiłowanie do polowań na gryzonie miało duży wpływ na dawną sympatię do tych kotów. Dlatego niestety nie jest najlepszym pomysłem próba zaprzyjaźniania ze sobą norwega z królikiem, kawią, czy papużką – będą w jego oczach prawdopodobnie potencjalną kolacją. Możliwe jest hodowanie w domu kota norweskiego i mniejszych zwierząt, jednak konieczne jest wtedy rygorystyczne pilnowanie zasad bezpieczeństwa dla dobra mniejszego pupila.
Kot norweski a dzieci
Choć odpowiedzialność za jakiekolwiek zwierzę jest zawsze po stronie osoby dorosłej i trudno powiedzieć, żeby jakakolwiek rasa była „kotem dla dziecka”, to kot norweski może być świetnym wyborem na rodzinnego pupila dla rodziny z dziećmi.
Pomimo że zawsze konieczne jest nauczenie dziecka zasad obowiązujących podczas zabawy z pupilem, nie sposób nie zauważyć, że kot norweski jest wyraźnie większy od większości kotów i nieco trudniej jest zrobić mu krzywdę. W stosunku do dzieci kot norweski leśny jest zazwyczaj przyjazny i chętny do zabawy – oczywiście, jak na kota. Kiedy uzna, że czas na odpoczynek, po prostu idzie w swoją stronę, jak na kota przystało.
Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia
Te wyjątkowe koty łatwo dostosowują się do najróżniejszych warunków: będą się czuły dobrze zarówno w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. Niezależnie jednak od miejsca zamieszkania, są to koty, które uwielbiają się wspinać. W ogrodzie spędzać wiele czasu na drzewach, jako koty niewychodzące będą szczęśliwe pod warunkiem, że będą miały wysokie drapaki z półeczkami. Kot norweski pozbawiony drzew i wysokiego drapaka najprawdopodobniej samodzielnie zorganizuje sobie wysoko umieszczony punkt widokowy na szafie lub wysokiej szafce, jednak prawdopodobnie nie wpłynie to pozytywnie na wygląd mebli.
Koty norweskie będą dobrze się czuły jako towarzysze aktywnego singla, rodziny, czy seniora – są kotami zrównoważonymi i stabilnymi emocjonalnie. Docenią towarzystwo drugiego kota i psa, lecz nie polecamy go miłośnikom małych zwierząt domowych.
Pielęgnacja tej rasy nie jest skomplikowana i na co dzień skogkatt nie gubi sierści więcej niż inne rasy – niestety zmienia się to dwa razy do roku w okresie linienia, które może być wyjątkowo uciążliwe. Jest to więc kot dla osoby, która zaakceptuje konieczność częstszego sprzątania i czesania w okresie linienia lub ma zwiększoną tolerancję na proces wymiany futra.
Zdrowie kota norweskiego leśnego
Koty norweskie leśne są ogólnie zdrowe i wytrzymałe, żyją przeciętnie 14 – 16 lat, choć zdarzają się także koty tej rasy żyjące 18 lat. Surowy klimat ukształtował kota wytrzymałego i silnego, jednak jest kilka chorób i przypadłości charakterystycznych dla tej rasy:
- predyspozycja do kardiomiopatii przerostowej (HCM)– choroba kardiologiczna charakterystyczna dla kotów dużych ras (cierpią na nią często także maine coony). Odpowiedzialni hodowcy regularnie badają koty, by zmniejszyć prawdopodobieństwo dalszego przekazywania choroby, jednak zawsze jest pewne ryzyko zachorowania. HCM jest chorobą nieuleczalną – konieczne są więc badania profilaktyczne, które pozwalają na wykrycie choroby na wczesnym etapie, by wdrożyć leczenie mające na celu poprawienie jakości życia i przedłużenie go. U części kotów łagodna kardiomiopatia jest całkowicie bezobjawowa i wymaga jedynie regularnych kontroli u weterynarza. Choroba bywa zdiagnozowana na różnym etapie życia – zdarzają się trzymiesięczne kocięta z HCM, jak i choroba w wieku senioralnym (wtedy często objawy HCM bywają mylone z typowymi zmianami charakterystycznymi dla wieku, np. szybsze męczenie się i brak apetytu).
- glikogenoza typu IV – choroba genetyczna charakterystyczna dla kotów norweskich leśnych, związana z zaburzeniami przemiany materii glikogenu. U chorych kociąt glikogen odkłada się w wątrobie, tkance mięśniowej i nerwowej, które zostają uszkodzone. Choroba jest nieuleczalna i śmiertelna. Od 2012 roku w Polsce obowiązkowe są badania genetyczne wykrywające mutację genu GSD IV – bezpośredniego winowajcy. Kocięta bez testu nie mogą uzyskać rodowodu.
- dysplazja stawów biodrowych
Mniej poważnymi problemami zdrowotnymi są pilobezoary – kule włosowe w przewodzie pokarmowym, na których powstawanie kot szczególnie narażony jest w okresie linienia. By ich uniknąć, polecamy pasty odkłaczające.
Żywienie – karma dla kota norweskiego leśnego
Żywienie kota norweskiego leśnego nie różni się szczególnie od żywienia innych ras kotów. Należy uwzględnić jego wagę podczas odmierzania dziennej dawki karmy – polecamy stosować się do wskazań producenta konkretnego produktu.
Karma dla kota norweskiego leśnego powinna składać się przede wszystkim z mięsa, z minimalnym dodatkiem warzyw, owoców, czy składników wspierających zdrowie (np. olej z łososia, czy nasiona psyllium – babki płesznik). Ilość mięsa w karmie powinna przekraczać 90% (dla świeżego mięsa), warto wybierać mięso z czytelnym i zrozumiałym składem, w którym zostały wyróżnione rodzaje mięsa i gatunki.
Sprawdź także: Miski ceramiczne dla kota
Pielęgnacja kota norweskiego leśnego
Choć na pierwszy rzut ok może się wydawać, że utrzymanie sierści kota norweskiego w dobrym stanie wymaga sporo pracy, pielęgnacja przez większość roku jest raczej bezproblemowa. Długą i gęstą sierść warto jedynie przeczesać raz w tygodniu – szata norwegów jest dziełem natury i te piękne koty przez wieki zachwycały mimo braku jakichkolwiek zabiegów kociego spa. Pozwólmy więc kotom samodzielnie zadbać o futerko.
Sytuacja zmienia się w okresie linienia, które jest niestety intensywne – koty tej rasy wymieniają sierść dostosowaną do pory roku na wiosnę i jesień. By zapobiec futrzastej katastrofie w domu i zmniejszyć ryzyko wystąpienia kul włosowych w przewodzie pokarmowym, konieczne może być codzienne wyczesywanie sierści – pomocny może być także furminator. Podczas czesania pupila należy omijać ogon – sierść na nim odrasta bardzo powoli, a puchata kita jest znakiem charakterystycznym tej rasy i powodem do dumy.
Pozwól kotu samodzielnie zadbać o swoje pazury – niech w kocim domu drapaków będzie zawsze pod dostatkiem – koty norweskie uwielbiają szczególnie drapak pionowy.
Kot norweski leśny - wzorzec rasy
Kod EMS: NFO
Kraj pochodzenia: Norwegia
Kategoria FIFe: II – koty półdługowłose
Inne nazwy: Norsk Skogkatt
Waga: kocury - 6 – 9 kg, kotki – 5 – 6 kg
Rozmiar: duży
Głowa: oglądana z przodu ma kształt trójkąta równobocznego, profil długi i prosty – bez załamania w linii stopu. Mocna broda.
Uszy: duże, szerokie u nasady, ostro zakończone pędzelkami jak u rysia. Pokryte długim włosem od środka.
Oczy: sierść półdługowłosa. Podszerstek wełnisty, pokryty gładką, wodoodporną pokrywą. Włos okrywowy długi, sztywny i błyszczący. Kot w pełnym futrze posiada pełną kryzę i portki. Szata kotów w pełni dojrzałych różni się od szaty kociąt. Włos okrywowy pojawia się po szóstym miesiącu życia.
Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie kolory i umaszczenia oprócz: znaczenia syjamskiego (point), koloru liliowego, czekoladowego, cynamonowego i płowego.
Sylwetka: tułów długi, o silnej budowie i grubym kośćcu. Łapy silne i długie, tylne łapy dłuższe od przednich. Stopy duże i okrągłe.
Ogon: długi i puszysty, sięgający co najmniej łopatek, a najlepiej aż do szyi.
Imię dla kota norweskiego leśnego
Imię dla kotki:Bunia, Bella, Freya, Dora, Tove, Ingrid, Luna, Elsa, Lea, Maya, Gerda, Greta, Frida, Sigrun, Isla, Arwena, Chmurka.
Imię dla kota:Ari, Aslan, Berg, Bilbo, Frodo, Thor, Odyn, Loki, Olaf, Erik, Sauron, Gandalf, Fuks, Gucio.
Sprawdź naszą listę imion dla kota.
Ile kosztuje kot norweski leśny
Kocięta kota norweskiego leśnego z rodowodem FPL kosztują ok. 3000 zł.
Czytaj również: Kot ~ Rasy kotów
Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Najlepsza karma mokra bezzbożowa dla kociąt - ranking TOP 5
Poprzedni wpis: Cavalier King Charles Spaniel - opis rasy
