Kot perski - przyjacielski koci arystokrata

Koty perskie zdecydowanie wyróżniają się w tłumie. Bardzo długa i miękka sierść o jedwabistej strukturze, duże i okrągłe oczy o inteligentnym wyrazie i charakterystyczny pyszczek – to wszystko sprawia, że trudno jest pomylić persa z jakąkolwiek inną rasą. Choć przez wieki były to koty towarzyszące na dworach arystokracji (wielbicielem rasy miał być podobno już Ludwik XVI), wbrew pozorom nie wymagają wielkich luksusów, a jedynie czasu i miłości opiekunów. Ich charakter pod wieloma względami jest nietypowy: mają o wiele mniejszy instynkt łowiecki niż inne rasy, dobrze dogadują się z psami i prawie w ogóle nie miauczą. Czym jeszcze zaskoczy Cię kot perski?

Spis treści

• Historia rasy
• Charakter i osobowość
• Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia
• Zdrowie kotów perskich
• Żywienie – karma dla kota perskiegi
• Pielęgnacja kota perskiego
• Kot perski – wzorzec rasy i wygląd
• Imię dla kota perskiego
• Ile kosztuje kot perski

Historia rasy

Znana nam historia kotów perskich sięga XVI w., kiedy pojawiły się w Europie. Najczęściej przyjmuje się, że koty perskie przybyły z bliskiego Wchodu razem z włoskim podróżnikiem Pietro de la Valle. Pierwotnie szczególny podziw budziła głównie długa i gęsta szata, dlatego persy dłuższy czas krzyżowano z angorą turecka, a sam pers był uważany za jednego z kotów egzotycznych, zdarzało się też, że nazywano persy angorami.

Warto przy tym uczciwie przyznać, że przodkowie obecnych persów znacznie różnili się od obecnie żyjących przedstawicieli rasy. O ile dziś trudno sobie wyobrazić, by ktoś pomylił charakterystyczny pyszczek persa z jakimkolwiek innym kotem, kilkaset lat wcześniej nie było to tak oczywiste. Pierwotnie koty perskie były wyższe, szczuplejsze, miały dłuższą kufę – ich obecny wygląd jest dziełem hodowców, którzy ukształtowali rasę, celowo uwypuklając rozpoznawalne cechy (płaska kufa, zadarty nos).

Przodkowie obecnych kotów perskich byli hodowani na dworach królewskich, często byli także ulubieńcami arystokratów. Były gwiazdami pierwszej wystawy kotów w londyńskim Crystal Palace w 1871 r. – w tym czasie w Anglii powstawały pierwsze kluby miłośników rasy. Na przełomie XIX i XX w. rasa pojawiła się pierwszy raz w Stanach Zjednoczonych, gdzie od razu zdobyła dużą popularność.

Linie hodowlane kotów perskich europejskich i europejskich do dziś znacząco się różnią. Persy amerykańskie charakteryzują się o wiele bardziej spłaszczoną kufą – nos leży w tej samej linii, co broda i czoło. Skrajnie brachycefaliczne persy przypominają z wyglądu pekińczyki, a ten typ persa nazywamy „peke-face”. Typ europejski ma pyszczek o bardziej naturalnej linii – ten typ to „doll-face”. Hodowcy persów często krytykowani byli za uwypuklanie charakterystycznych cech do przesady, bez uwzględnienia względów zdrowotnych (dotyczy to zwłaszcza hodowców dążących do wyglądu „peke-face”).

Charakter i osobowość

Persy to koty, które w porównaniu do innych ras, towarzyszą człowiekowi od bardzo dawna i długi proces udomawiania ma przełożenie na charakter rasy. Nigdy nie były to koty, których zadaniem było polowanie na gryzonie, od początku były hodowane z myślą o towarzyszeniu człowiekowi. Poskutkowało to prawie całkowitym zanikiem instynktu łowieckiego. Są to koty o bardzo spokojnym usposobieniu: nie skaczą, nie niszczą mebli, nie wdrapują się na meble. Są też niehałaśliwe – prawie w ogóle nie miauczą, czasami pomrukują, ale najchętniej porozumiewają się ze swoim kocim rodzicem za pomocą wzroku, który jest tak sugestywny, że język staje się niemal zbędny. Persy są też całkowicie pozbawione agresji – to chodzące oazy spokoju, które nie znaczą opiekuna pazurami z nieznanego powodu.

Koty perskie i dzieci

Kot perski może się sprawdzić jako kot rodzinny, jednak warto uwzględnić przy wyborze rasy charakter domowników. Persy są spokojnymi kotami, które z jednej strony najprawdopodobniej zaaprobują delikatne głaskanie i dołączą do niezbyt intensywnej, krótkiej zabawy, z drugiej strony jednak – mogą poczuć się przytłoczone towarzystwem bardziej żywiołowych dzieci. Kot perski może być świetnym towarzyszem spokojniejszego dziecka.

Choć powtarzamy to niemal przy każdym wpisie dotyczącym ras, wiemy, że tego ostrzeżenia nigdy za dużo: żadna rasa kota (psa, chomika itp.) nie będzie dobra „dla dziecka”. Większość zwierząt domowych sprawdzi się w roli domowego pupila, który z każdym domownikiem może nawiązać więź, jednak ostatecznie odpowiedzialność za zwierzę zawsze będzie spoczywać na dorosłym. Nie stoi jednak nic na przeszkodzie, by uczyć dziecko odpowiedzialnej opieki nad pupilem i uczyć prostych obowiązków dostosowanych do jego wieku – nawet przedszkolak pod nadzorem może wyciągnąć ze zmywarki czystą miseczkę i nałożyć saszetkę karmy.

Kot perski i inne zwierzęta

Koty perskie ogólnie dobrze dogadują się z innymi zwierzakami. Nie mają problemu z dzieleniem przestrzeni z innym kotem lub psem, raczej nie będzie też problemu ze wspólnym życiem persa i mniejszego zwierzątka. Jest jednak kilka zastrzeżeń. Jako kot, który ceni sobie spokój i ciszę, pers najchętniej widziałby jako swojego współlokatora zwierzątko o podobnym usposobieniu. Powinien dobrze ułożyć sobie kontakty z psimi i kocimi seniorami, a także spokojniejszymi rasami (kot brytyjski, nowofundland, mops), jednak istnieje pewne ryzyko, że stałe towarzystwo energicznego teriera mogłoby doprowadzić w dłuższej perspektywie do stresu u persa.

W przypadku mniejszych zwierząt domowych warto pamiętać, że wyciszany instynkt łowiecki nie jest stuprocentowym gwarantem bezpieczeństwa małego zwierzątka, jeżeli to zostałoby wypuszczone bez nadzoru – kontakty z królikiem, czy kawią są możliwe, ale zwłaszcza na początku wymagana jest naprawdę duża ostrożność.

Dla kogo ta rasa będzie odpowiednia

Kot perski nie jest typowym niezależnym kocim samotnikiem – potrzebuje do szczęścia towarzystwa i miłości swojego opiekuna lub rodziny. Nie będzie więc dobrym wyborem dla osoby spędzającej dużo czasu poza domem. Jest spokojny, niehałaśliwy, nie wdrapuje się na meble ani ich nie niszczy. Nie jest też zainteresowany podgryzaniem roślin ani zrzucaniem doniczek z parapetu. Będzie więc idealnym towarzyszem dla spokojnego domatora ceniącego sobie porządek - ale nie tylko. Jeżeli marzysz o eleganckim kocie, o wyjątkowym charakterze i niezwykłej inteligencji, pers może być doskonałym wyborem. Persy nie sprawiają większych problemów wychowawczych, jednak jego piękne futro wymaga codziennego czesania – nie można na pewno powiedzieć, że jest to kot niewymagający nakładu pracy.

Zarówno długa sierść, która w ogrodzie zbierałaby najdrobniejsze gałązki, jak i charakter kota perskiego sprawiają, że jest to stanowczo kot niewychodzący. Nie potrzebuje on dużej przestrzeni ani dużej ilości miejsc do wdrapywania się (choć warto go zachęcić do ruchu).

Zdrowie kotów perskich

Zdrowie kotów perskich bywa bardzo różne. Na pewne dolegliwości wpłynęła na pewno długa hodowla – pierwsi hodowcy krzyżowali koty z uwagi na pożądane cechy charakteru, nie mając jeszcze obecnie dostępnej wiedzy na temat felinologii. Skrócenie kufy u niektórych kotów objawia się łzawieniem oczu i predyspozycją do zapalenia spojówek, chorobom przyzębia, czy limfocytarno-plazmocytarnego zapalenia jamy ustnej. Kocięta persów rodzą się też z rozszczepionym podniebieniem częściej niż inne rasy. Nie oznacza to, że kot perski nie może cieszyć się dobrym zdrowiem. Wręcz przeciwnie – kluczowy jest jednak świadomy wybór dobrej hodowli zrzeszonej w FPL (Polska Federacja Felinologiczna „felis polonia”). U pochodzących od zdrowych rodziców przebadanych kociąt mniejsze będzie prawdopodobieństwo wystąpienia poważnych problemów zdrowotnych w przyszłości.

Najczęstsze choroby spotykane u kotów perskich:

• Wielotorbielowatość nerek
• Kardiomiopatia przerostowa
• Zapalenie pęcherza
• Zespół brachycefaliczny
• Rozszczep podniebienia u kociąt
• Głuchota (ryzyko wystąpienia jest większe u białych kotów)
• Choroby skory (grzybice, łojotok pierwotny)
• Zespół Chediak-Higashi (choroba hematologiczna charakterystyczna dla kotów o umaszczeniu dymnym niebieskim)
• Choroby przyzębia
• Otyłość

Żywienie – karma dla kota perskiego

Spokojny charakter i ciężka budowa sprawiają, że kot perski nie jest zbyt aktywny. W połączeniu z dobrym apetytem oznacza to dużą skłonność do nadwagi. O konieczności utrzymania właściwej wagi należy pamiętać od momentu, kiedy mały kociak perski trafi pod Twoją opiekę – jeżeli będziesz podawać smaczki słodkiemu maluszkowi, potężny kocur będzie raczej niezadowolony ze zmiany zwyczajów i na pewno będzie starał się ze wszystkich sił przekonać do zmiany zdania.

Co je kot perski, by zachować zdrowie i zdrową linię? Przede wszystkim mokrą karmę bezzbożową z dużą zawartością mięsa i suplementacją tauryny – jak jego pozostali koci koledzy. Nie ma większych różnic w żywieniu persów i kotów innych ras – mała aktywność sprawia jednak, że konieczne staje się pilnowanie wielkości dziennej porcji. Z uwagi na piękne, długie futro, możesz zwrócić uwagę na karmy funkcyjne typu „skóra i sierść” lub suplementy.

Na większą uwagę zasługuje jednak sposób podania karmy. Płaski pyszczek nie ułatwia jedzenia, dlatego pers będzie potrzebował płaskiej miseczki, z której łatwiej będzie mu jeść. Płaska miseczka sprawdzi się też do picia, w tym przypadku sprawdzi się tez szczególnie fontanna dla kota.

Warto także pamiętać, że długa szata okrywowa oznacza większą skłonność do tworzenia się kul włosowych w przewodzie pokarmowym. By nie stały się one poważnym problemem zdrowotnym, warto regularnie podawać pupilowi pasty odkłaczające.

Pielęgnacja kota perskiego

Kot perski już na pierwszy rzut oka wygląda na wymagającego czasochłonnej pielęgnacji i w tym przypadku pierwsze wrażenie dokładnie odpowiada rzeczywistości. Najczęściej konieczne jest codzienne czesanie pupila, by na jedwabistej sierści nie zaczęły się tworzyć kołtuny. To, jak często konieczne jest solidne czesanie, zależy jednak od konkretnego kota – w praktyce zdarzają się także koty, które wystarczy czesać 3-4 razy w tygodniu i takie, które potrzebują rozczesywania kołtunów nawet dwa razy dziennie. Przy tak częstych zabiegach nie warto oszczędzać na szczotkach i grzebieniach, dlatego polecamy zaopatrzyć się od razu w szczotki i grzebienie dobrej jakości.

Niestety, przy tak długiej sierści linienie jest czasami wręcz spektakularne. W ograniczeniu skutków linienia pomoże korzystanie z furminatora raz w tygodniu.

Kąpanie kotów, także perskich jest sprawą kontrowersyjną – równie często można się spotkać z poradami comiesięcznej kąpieli i braku kąpieli bez wskazań lekarskich. W przypadku kotów białych specjalistyczny szampon pozwala zachować śnieżnobiały odcień, który czasami może żółknąć lub szarzeć. Jeżeli długa sierść zarasta między palcami, należy ja przycinać.

Szczególnej uwagi wymagają oczy kota perskiego. Niestety, rasa ta ma skłonność do niedrożności kanalików łzowych, prowadzących do stanów zapalnych, więc higiena oczu jest kluczowa. Do przemywania oczu polecamy przeznaczone dla kotów płyny i chusteczki. Warto też regularnie czyścić uszy – płyny do higieny oczu i uszu dla kota są naprawdę bardzo wydajne i jedna buteleczka starcza na długo.

Najlepszym sposobem na ścieranie pazurów dla kota będzie zawsze drapak, jednak jeżeli u Twojego pupila będą one rosły wyjątkowo szybko – przycinaj je w miarę potrzeb.

Kot perski – wzorzec rasy

Kraj pochodzenia: Iran/Wielka Brytania

Kod EMS: PER

Klasyfikacja FIFe: kategoria I, koty perskie i egzotyczne

Wysokość: 30-35 cm

Waga: kotka 3-4 kg, kot 3-5 kg

Wrażenie ogólne: duży, krępy kot o mocnej budowie i miękkich, zaokrąglonych liniach. Gęste i długie futro otula całe ciało.

Głowa: średnia do dużej. Okrągła i masywna

Pyszczek: pełne i dobrze rozwinięte okrągłe policzki. Silne szczęki i zaokrąglona broda. Profil twarzy płaski. Twarz daje wrażenie istoty otwartej i przyjaznej.

Oczy: szeroko rozstawione, duże i okrągłe, bardzo ekspresyjne. Oczy mogą mieć różne kolory, w zależności od umaszczenia.

Uszy: małe, zaokrąglone, nisko osadzone

Szyja: krótka i silna

Tułów: krępy, pierś szeroka, kłąb i grzbiet masywny i dobrze umięśniony

Ogon: krótki i puszysty, koniec lekko zaokrąglony

Łapy: krótkie, grube i mocne

Sierść: długa i miękka, o jedwabistej fakturze. Lekko błyszczące. Pełna kryza na szyi, piersi i kłębie. U niektórych kotów włos kryzy ma nawet 20 cm, tworząc efekt lwiej grzywy. Tylne łapki mają dłuższy włos, tworząc tzw. portki.

Umaszczenie: istnieje ok. 150 dozwolonych umaszczeń persa, które zasadniczo dzielimy na typy:

• Jednobarwne (czarny, niebieski, szary, kremowy – biały, liliowy, rudy)
• Dwubarwne (bicolor)
• Colorpoint
• Szylkretowe
• Szynszylowe

Imię dla kota perskiego

Imię dla kota perskiego: Amir, Amant, Basza, Bari, Camel, Charlie, Choco, Dakar, Dumas, Fluffy, Fuks, Ginger, Gucio, Ivo, Kaszmir, Lord, Orion, Puszek, Tabby.

Imię dla kotki perskiej:Alba, Minti, Rudi, Bella, Bajka, Bryza, Bianka, Dafne, Daisy, Dama, Kira, Kluska, Layla, Mocca, Misia, Mimi, Nuka, Queen, Zorza.

Ile kosztuje kot perski

Choć kocięta perskie nie należą do najtańszych, ich ceny nie odbiegają szczególnie od innych kotów rasowych – zazwyczaj jest to 2,5 – 4 tys. zł za kocię z hodowli FPL. Droższe bywają kotki typowo wystawowe – pochodzące z ekskluzywnych linii hodowlanych koty będą zawsze kosztować drożej, nawet powyżej 5 tys. Na cenę na wpływ nie tylko przeznaczenie kota (domowy/wystawowy i hodowlany), ale też niezwykłe umaszczenie. Choć dla niektórych kwoty kupna kota rasowego w dobrej hodowli mogą wydawać się wysokie – ważnym argumentem będą choroby typowe dla rasy, których ryzyko wystąpienia minimalizujemy dzięki rozważnemu krzyżowaniu rodziców przed hodowcę. Koszty poniesione na leczenie chorego pupila są zazwyczaj o wiele wyższe.

Czytaj również: Kot ~ Rasy kotów

Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Pies i kot – 7 sposobów na udane relacje

Poprzedni wpis: Doberman - szlachetny pies pełen sprzeczności