Terier tybetański — ten wesoły kudłacz

Terier tybetański to stosunkowo rzadka rasa psów. O wiele bardziej znani są jej dalecy krewni – shih-tzu i lhasa apso. Gdy już spotkamy go na ulicy możemy pomylić go z PONem, czyli polskim owczarkiem nizinnym – choć wydaje się to nieprawdopodobne, nasz rodzimy PON i terier tybetański mają tego samego przodka (psy z Tybetu przybyły do Europy wraz z Hunami).

Te urocze kudłacze są znane z wesołego, pogodnego usposobienia, dzięki któremu niemal od razu zyskują sympatię wszystkich dookoła. Może i Ciebie zachwyci obezwładniający urok teriera tybetańskiego?

Spis treści

• Historia terierów tybetańskich
• Charakter i osobowość terierów tybetańskich
• Dla kogo terier tybetański będzie idealnym pupilem
• Terier tybetański i dzieci
• Terier tybetański i inne zwierzęta
• Żywienie – Najlepsza karma dla teriera tybetańskiego
• Zdrowie teriera tybetańskiego
• Pielęgnacja terierów tybetańskich
• Terier tybetański – wzorzec rasy i wygląd
• Imię dla teriera tybetańskiego

Historia terierów tybetańskich

Choć teriery tybetańskie pochodzą z dalekiego Tybetu, celowa hodowla rasy rozwinęła się w Wielkiej Brytanii w XIX wieku. Teriery tybetańskie są spokrewnione z lhasa apso i spanielami tybetańskimi.

Nazwa tych uroczych psów jest myląca – teriery tybetańskie wcale nie są terierami. Pomyłka to wina Brytyjczyków, którzy sprowadzili do Europy pierwsze psy tej rasy. Ich pierwotna nazwa to dhoki apso lub tsang apso, czyli „kudłaty pies”.

W swojej ojczyźnie teriery tybetańskie mieszkały w klasztorach, były psami pasterskimi, ale też po prostu psami rodzinnymi. Wierzono, że sprowadzają szczęście, dlatego według tradycji nie można było kupić teriera tybetańskiego, a jedynie podarować.

Pierwsze teriery tybetański został sprowadzony do Wielkiej Brytanii w 1922 roku przez dr Agnes Greig, w 1924 roku urodził się pierwszy brytyjski miot. Początkowo nazwano je „lhasa terrier”, obecna nazwa funkcjonuje od 1930 roku.

Charakter i osobowość terierów tybetańskich

Jak na tak małego psiaka, terier tybetański jest znany z zaskakująco zdecydowanego charakteru. Są niezależne, ale przyjaźnie nastawione do ludzi. Mają silną osobowość, bywają uparte i dominujące – zwłaszcza suczki.

Szkolenie psów tej rasy bywa trudne i wymaga wiele cierpliwości – głównie ze względu na tak ogromną niezależność terierów tybetańskich. To psy bardzo inteligentne i nie mają problemu ze zrozumieniem tego, czego oczekuje opiekun. Większym problemem będzie natomiast wyrobienie sobie autorytetu, by pupil był posłuszny. Kluczem do pracy z terierem tybetańskim jest cierpliwość i konsekwencja.

Teriery tybetańskie to bardzo komunikatywne psy. Dużo szczekają, natomiast nie jest to szczególnie uciążliwe – szczekanie terierów tybetańskich to raczej forma rozmowy z opiekunem, niż głośne ujadanie.

W stosunkowo małym ciałku mieści się mnóstwo miłości. Teriery tybetańskie są bardzo przywiązane do swoich opiekunów i potrzebują wiele czułości. Te uparciuchy są zaskakująco lojalne w stosunku do swoich opiekunów. W stosunku do obcych teriery tybetańskie mogą zachowywać nieufność, która szybko znika, kiedy widzą, że opiekun odnosi się serdecznie do nieznanej wcześniej osoby.

Dla kogo terier tybetański będzie idealnym pupilem

Teriery tybetańskie to psy, które świetnie adaptują się w bardzo różnych domach. Nie oznacza to jednak, że jest to idealny pupil dla każdego.

Terier tybetański to pies dla osoby, która nie ma potrzeby życia z doskonale posłusznym psem, a jednocześnie znajdzie w sobie motywację, by nauczyć pupila podstawowego posłuszeństwa koniecznego do zgodnego życia na co dzień (np. przywołanie).

Choć na pierwszy rzut oka są to psy bardzo niezależne, daleko im do chow-chow, który często wydaje się nie zauważać swojego opiekuna. Przeciwnie – terier tybetański to pies czuły, potrzebujący wiele uwagi i czułości.

To rasa, która często przedstawiana jest jako idealna dla osób, które nie przepadają za sportem. Faktem jest, że terier tybetański nie ma szczególnych predyspozycji do sportu (choć nic nie stoi na przeszkodzie, by zacząć lekkie, rekreacyjne treningi). Psy tej rasy nie będą też demolować mieszkania z powodu rozpierającej ich energii, jeżeli nie zapewni się im dwugodzinnego spaceru. Nie oznacza to jednak, że teriery tybetańskie nie potrzebują aktywności. Wbrew przeciwnie, terier tybetański, jak każdy pies, potrzebuje przynajmniej jednego długiego spaceru dziennie, który zmniejszy ryzyko otyłości i poprawi ogólny stan zdrowia pupila.

Nie da się ukryć, że pielęgnacja terierów tybetańskich wymaga wiele czasu. To stanowczo pies dla osoby, która woli codziennie czesać psa, niż codziennie odkurzać. Teriera tybetańskiego można ostrzyc, podobnie, jak shih-tzu i inne psy długowłose. Krótkowłose teriery tybetańskie nie są tak efektowne, jak długowłose, jednak w życiu codziennym krótka fryzurka pupila jest o wiele bardziej praktyczna.

Terier tybetański i dzieci

Większość dzieci zazwyczaj reaguje na teriery tybetańskie z zachwytem, co w niektórych przypadkach może przytłaczać pupila. Choć teriery tybetańskie najczęściej lubi bawić się z dziećmi, pamiętaj, by zadbać o potrzeby pupila – szczególnie o możliwość odpoczynku z dala od młodych ludzi.

Teriery tybetańskie mają pogodne i łagodne usposobienie, a przy tym lubią się bawić. Mogą więc być szczęśliwe w domu z dziećmi, o ile dorosły opiekun zadba o komfort i bezpieczeństwo zarówno psa, jak i dzieci. To bardzo ważne, by uczyć starsze dzieci, jak należy traktować czworonożnego członka rodziny, a w przypadku mniejszych dzieci – nadzorować kontakt. Maluchy mogą ciągnąć za sierść pupila, co jest dla niego bolesne i może sprawić, że pies będzie po prostu unikał najmłodszych domowników.

Terier tybetański i inne zwierzęta

Teriery tybetańskie najczęściej dobrze dogadują się z innymi psami, a także kotami. Często jednak maja tendencję do prób dominacji nad innymi psami, co może prowadzić do nieporozumień w domowym stadzie.

Na spacerach teriery tybetańskie nie mają skłonności do prowokowania konfliktów. Przeciwnie – bardziej prawdopodobna będzie chęć wspólnej zabawy.

To teriery jedynie z nazwy – nie mają silnie rozwiniętego instynktu łowieckiego, dlatego jest szansa, że nie będą zainteresowane polowaniem na domowe gryzonie i króliki. Pamiętaj jednak, że towarzystwo psa może być stresujące dla gryzoni – niezależnie od zamiarów większego czworonoga.

Żywienie – Najlepsza karma dla teriera tybetańskiego

Teriery często cierpią na nadwagę, jednak nie jest to skutek predyspozycji genetycznych, a przejadania i zbyt małej ilości ruchu. Teriery tybetańskie to psy, które dość dobrze czują się jako „kanapowce”, jednak one także potrzebują spacerów i racjonalnego odżywiania.

Utrzymanie prawidłowej diety pupila może być wyzwaniem, zwłaszcza że teriery tybetańskie są znane z dobrego apetytu, dlatego dobrym wyborem będzie karma mokra, która zapewnia większe poczucie sytości, niż karma sucha.

W przypadku niezbyt dużych psów, jak terier tybetański, konieczne będzie również ograniczenie ilości smaczków. Według psich dietetyków, by psia dieta była zbilansowana, smakołyki powinny odpowiadać za maksymalnie 20% kalorii w codziennej diecie pupila. Zbyt duża ilość smaczków może powodować problemy żołądkowe.

Zdrowie teriera tybetańskiego

Teriery tybetańskie są znane jako psy ogólnie zdrowe i odporne, które w gabinecie weterynaryjnym pojawiają się głównie przy okazji przeglądów profilaktycznych i drobnych dolegliwości. Teriery tybetańskie żyją ok. 12-15 lat.

Przodkowie terierów tybetańskich żyli w bardzo surowym klimacie, co przekłada się na sporą wytrzymałość przedstawicieli tej rasy. Zazwyczaj bez problemu znoszą zarówno chłodniejsze dni, jak i lekkie upały.

Wiele terierów tybetańskich zmaga się z otyłością, która jest uwarunkowana nie tyle predyspozycjami genetycznymi, a nieprawidłowym stylem życia. Choć terier tybetański nie jest typowo „sportową” rasą psa, jak każde żywe stworzenie, potrzebuje ruchu i odpowiedniej diety.

Najczęstsze choroby terierów tybetańskich:

• Choroba Battena
• Postępujący zanik siatkówki
• Otyłość
• Dysplazja stawów biodrowych
• Karłowatość przysadkowa
• Niedoczynność tarczycy
• Problemy skórne spowodowane nieprawidłową pielęgnacją

Pielęgnacja terierów tybetańskich

Teriery tybetańskie to psy, które zachwycają spektakularną okrywą włosową, jednak jej utrzymanie w nienagannym stanie wymaga wiele poświęceń. Jeżeli nie masz czasu na systematyczne sesje rozplątywania kołtunów i czesania, możesz przycinać sierść pupila u groomera lub… rozważyć zakup psa nieco mniej wymagającej rasy.

Szczenięta mają delikatniejszą i łatwiejszą w pielęgnacji sierść – jednak to właśnie młode psiaki trzeba przyzwyczajać od samego początku do codziennego czesania. „Dorosła” sierść pojawia się u szczeniąt ok. 10 miesiąca życia do roku.

Sierść terierów tybetańskich rośnie bardzo wolno, dlatego nie wymaga częstych wizyt u psiego fryzjera. Z drugiej jednak strony, jeżeli zależy Ci, by Twój pies miał gęstą, piękną szatę, nie możesz sobie pozwolić na przerwy w pielęgnacji – jeżeli będzie konieczne wycięcie kołtuna, ślad po nożyczkach będzie widoczny dłużej, niż w przypadku większości psów długowłosych.

Sprawdź także:

Czesanie terierów tybetańskich to czasochłonne zajęcie, które wymaga sporo cierpliwości. Konieczne jest czesanie pupila partiami, by rozczesać zarówno podszerstek, jak i włos okrywowy. By nie sprawiać pupilowi bólu, należy przed czesaniem spryskiwać poszczególne partie sprejem lub ułatwiającą rozczesywanie.

Teriera tybetańskiego można kąpać co tydzień lub dwa w zależności od potrzeb. Przed kąpielą koniecznie bardzo dokładnie rozczesz pupila! Pominięcie rozczesania grozi powiększeniem się kołtunów. Do kąpania polecamy delikatny szampon dla psów oraz odżywkę, która zmiękczy włos. Koniecznie używaj tylko kosmetyków przeznaczonych dla psów. Ludzkie kosmetyki mogą wywołać u czworonoga podrażnienia.

Tak gęste i obfite owłosienie, jak u terierów tybetańskich może zmniejszyć skuteczność obroży przeciwkleszczowej, a częste kąpiele skracają czas działania obroży na kleszcze. Dla większości terierów tybetańskich najskuteczniejszą metodą ochrony przeciwkleszczowej będzie więc pigułka na kleszcze. Ten problem nie dotyczy psów, które są krótko ostrzyżone.

Gęsta czupryna terierów tybetańskich wpływa na skłonność do problemów z oczami. Zadbaj o to, by sierść nie wchodziła w oczy, regularnie kontroluj też ich stan i w razie potrzeby przemywaj je specjalnym płynem do oczu dla psów.

Niezależnie od tego, czy chcesz pielęgnować u swojego teriera tybetańskiego piękną i długą szatę, czy wolisz bardziej praktyczną, krótką fryzurkę, w przypadku łapek zawsze konieczne będzie przycięcie włosków na krótko. Sierść wyrastająca między opuszkami łap utrudnia pupilowi życie – np. przez wplątywanie się w nią kamyków i innych ciał obcych. Przycinanie pazurów to kwestia indywidualna – każdy pies potrzebuje tego zabiegu, jednak pazurki odrastają naszym pupilom w różnym tempie.

Nie każdy opiekun wie, że trzeba dbać także o zęby pupila. Podstawą jest zawsze odpowiednia dieta, czyli wolna od ludzkich przysmaków. Nasze przetworzone jedzenie jest niewskazane nie tylko z uwagi na potrzeby żywieniowe psów, ale też higienę jamy ustnej. Ideałem byłoby codzienne mycie zębów pupilowi psią pastą do zębów o smaku mięsa, natomiast jeżeli Twój pupil stawia czynny opór, spróbuj chociaż dolać do miski z wodą bezwonnego i bezsmakowego płynu wspierającego higienę jamy ustnej Twojego psa.

Terier tybetański – wzorzec rasy i wygląd

Kraj pochodzenia: Tybet

Patronat: Wielka Brytania

Klasyfikacja FCI: Grupa 9 – rasy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 5 – rasy tybetańskie.

Użytkowość: Pies do towarzystwa

Wrażenie ogólne: Średniej wielkości, długowłosy pies o krzepkiej, kwadratowej sylwetce.

Wielkość: Psy: 36-41 cm, suczki nieco mniejsze.

Temperament: Żywy, łagodny pies o dużej inteligencji. Lojalny, odważny i inteligentny.

Głowa: Okryta długim włosiem, który opada nad oczy, ale nie zasłania ich ani nie utrudnia widzenia. Średniej wielkości czaszka, zaznaczony stop, mocna kufa.

Oczy: Szeroko rozstawione, ciemnobrązowe, okrągłe, ale nie wypukłe czy zapadnięte.

Uszy: W kształcie litery V, zwisająca, dość wysoko osadzone, niezbyt duże i mocno owłosione. Noszone niezbyt blisko głowy.

Szyja: Średniej długości, mocna i umięśniona.

Nogi: Obficie owłosione, dobrze umięśnione kończyny tylne. Duże, okrągłe łapy, niewysklepione.

Ogon: Średniej długości, stosunkowo wysoko osadzony, zakręcony nad grzbietem.

Chód: Płynny, bez wysiłku z mocnym wykrokiem.

Sierść: Dwuwarstwowa, o delikatnym i wełnistym podszerstku i obfitym włosie okrywowym. Włos okrywowy powinien być delikatny, ale jednocześnie na pewno nie jedwabisty, czy wełnisty. Szata prosta lub falowana, nie kręcona.

Umaszczenie: Biała, złocista, kremowa, szara, dymna, czarna, łaciata, często trójbarwna. W praktyce – każda z wyjątkiem wątrobianej i czekoladowej.

Imię dla teriera tybetańskiego

Imię dla psa: Kuzyn Coś, Balo, Ptyś, Diego, Bruno, Hugo, Miki, Chico, Boczek, Elliot, Flash, Gucio, Gofer, Gacek, Homer, Kudłacz, Łapa, Muffin, Placek, Pongo, Rumcajs, Szeryf, Ważniak.

Imię dla suczki: Pepper, Melania, Pufcia, Pyza, Kulka, Nutka, Gapa, Happy, Frotka, Fretka, Trufla, Bunia, Choco, Dafne, Diva, Kluska, Mika, Pianka, Polly, Zelda, Żaba.

Czytaj również: Pies ~ Rasy psów

Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Jak często kąpać psa? Rozwiewamy wątpliwości!

Poprzedni wpis: Owczarek belgijski malinois — odwaga i lojalność