Toller - Retriever z Nowej Szkocji. Rudzielec, przy którym nie da się nudzić
Retriever z Nowej Szkocji, znany szerzej także jako Toller, to pies, w którym nietrudno się zakochać. Ten najmniejszy aporter w dużym stopniu przypomina swoich kuzynów – golden retrievera, flat coated retrievera i labradora. Błędem byłoby jednak powiedzenie, że Toller to taki mniejszy, rudy golden, obie rasy mają własne, niepowtarzalne charaktery. Choć hodowli Tollerów w Polsce jest jeszcze stosunkowo mało, z roku na rok Nova Scotia Duck Tolling Retriever staje się coraz bardziej popularnym psem. Czy Toller to pies dla Ciebie?
Spis treści
- Historia rasy Nova Scotia Duck Tolling Retriever
- Charakter i osobowość Tollerów
- Dla kogo retriever z Nowej Szkocji będzie psem idealnym
- Retriever z Nowej Szkocji i dzieci
- Retriever z Nowej Szkocji i inne zwierzęta
- Zdrowie Tollerów
- Żywienie – najlepsza karma na Tollerów
- Pielęgnacja Retrievera z Nowej Szkocji
- Nova Scotia Duck Tolling Retriever – wzorzec rasy I wygląd
- Imię dla Tollera
Historia rasy Nova Scotia Duck Tolling Retriever
Sama nazwa rasy, Nova Scotia Duck Tolling Retriever, wiele mówi o pochodzeniu Tollerów. Są to faktycznie aportery używane do polowań na kaczki pochodzące z Nowej Szkocji w Kanadzie. Samo określenie „toller” nawiązuje do specyficznej techniki wabienia ptaków, czyli „tollingu”. Psy wabiły ptaki nad brzegiem, a następnie przynosiły w wody ustrzeloną zdobycz.
Choć najbardziej barwna teoria dotycząca pochodzenia Tollerów wskazuje, że są one potomkami lisów, z czysto biologicznego punktu widzenia bardziej prawdopodobne wydaje się, że ich przodkami są Europejskie psy przywiezione do Kanady razem z osadnikami. Trudno jest obecnie dokładnie, jakie rasy miały największy wpływ na rozwój Tollerów, najprawdopodobniej są to jednak płochacze holenderskie i angielskie rude psy wabiące („English Red Decoy Dog”).
Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że wśród licznych przodków Tollerów należą border collie. Choć psy te różnią się pod wieloma względami, tollery są aktywniejsze od pozostałych aporterów i szybciej się pobudzają. Szybka gotowość do pracy i wysoki poziom ekscytacji charakterystyczny także dla borderów sprawiają, że Toller to nie tylko pies potrzebujący zajęcia, ale też nauki wyciszania się.
Pierwszą wzmiankę, którą można przypisać Retrieverowi z Nowej Szkocji, datuje się na XVII wiek. Tollery były cenione podczas polowań za umiejętność pływania nawet w lodowatej wodzie i doskonałą współpracę z człowiekiem.
Na początku XX wieku Tollery były znane jako „Little River Duck Dog” lub "Yarmouth Toller". Rasa została oficjalnie zarejestrowana w Canadian Kennel Club w 1945 roku. Do lat 80. Tollery były znane głównie w swojej ojczyźnie, następnie trafiły do Danii, skąd prosta była droga do zdobywania sympatii także w innych krajach europejskich.
W Polsce Retrievery z Nowej Szkocji pojawiły się po roku 2000, od kilku lat stają się coraz bardziej popularnymi psami rodzinnymi.
Charakter i osobowość Tollerów
Tollery to inteligentne i wrażliwe psy, które potrzebują do szczęścia przede wszystkim codziennej aktywności i czasu spędzonego wspólnie ze swoim opiekunem. Świetnie sprawdzają się jako psy rodzinne, z zastrzeżeniem, że konieczne jest zapewnienie Tollerowi zarówno wysiłku fizycznego, jak i intelektualnego. Znudzony Toller może przejawiać zapędy niszczycielskie.
Retriever z Nowej Szkocji jest psem czułym i wrażliwym, jednak w przeciwieństwie do, chociażby labladorów, swoją bardziej delikatną stronę pokazuje raczej rodzinie, wobec obcych zachowując większy dystans. To najbardziej widoczna na pierwszy rzut oka różnica w stosunku do pozostałych aporterów, które słyną z miłości do całego świata.
Tollery różnią się też pod kątem stylu pracy. Przede wszystkim, tolki bardzo szybko się nudzą, więc sesje treningowe powinny być możliwie urozmaicone. Mogą też mieć problem ze zbytnim pobudzaniem się, ekscytacją i wyciszaniem. W chwilach największego ożywienia tollery wydają charakterystyczny dźwięk znany jako „Toller scream”. Wysoki, przenikający odgłos często jest odczuwany przez opiekunów jako bardzo nieprzyjemny, na szczęście nie jest on częścią codziennego repertuaru. Retriever z Nowej Szkocji to pies, który kocha wodę w każdej postaci tak, jak jego bardziej popularni kuzyni. Jezioro, morze, zabłocona kałuża, czy własna wanna – dla Tollerów nie ma to większego znaczenia. Pewnym pocieszeniem jest to, że brudny Toller bez problemu wskakuje do kąpieli. Nie zawsze jednak jest ona konieczna – dwuwarstwowa sierść Tollerów jest dobrze przystosowana do częstego kontaktu z wodą i wszelki brud najczęściej po prostu się wykrusza. Nie będzie to więc na pewno idealna rasa psa dla pedantów.
Być może Toller nie ma szczególnych predyspozycji do żadnego konkretnego sportu i nie jest to pies, który będzie zdobywał medale w sportach kynologicznych, warto jednak spróbować sił w kilku dziedzinach, by znaleźć ulubiony sposób na wspólne spędzenie czasu. Na pewno będzie zachwycony.
Niewątpliwie kolejną wspólną cechą z labradorem i goldenem jest miłość do jedzenia. Bursztynowe oczy są bardzo przekonujące w przekonywaniu opiekuna, że tolkowy brzuszek naprawdę jest bardzo głodny, dlatego konsekwencja w odmawianiu nadprogramowych smaczków i długie spacery są koniecznością, by retriever z Nowej Szkocji nie przybrał zbyt dużo na wadze. Wielki apetyt może (ale nie musi) sprawić, że Toller będzie miał tendencję do zjadania niekoniecznie jadalnych rzeczy podczas spacerów.
Dla kogo retriever z Nowej Szkocji będzie psem idealnym
Retriever z Nowej Szkocji to przede wszystkim pies, który będzie towarzyszem idealnym – jednak jedynie pod warunkiem, że zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu i zajęcia. Potrzebuje też sporo uwagi i miłości ze strony swojego opiekuna. Toller, który zostanie fizycznie i intelektualnie zmęczony, a do tego poświęca się mu wystarczająco dużo czasu, nie sprawia większych problemów wychowawczych.
Może być pierwszym psem – o ile przyszły opiekun będzie gotowy zapewnić mu podstawowe potrzeby. Warto wybrać się z pupilem na zajęcia psiego przedszkola, by zadbać o prawidłową socjalizację ulubieńca.
Nova Scotia Duck Tolling Retriever na pewno nie jest psem dla osób ceniących sobie idealny porządek w domu. Osypujący się z długiej sierści piach i gęsta sierść, która obficie linieje przynajmniej dwa razy do roku sprawiają, że raczej nie jest to też pies dla alergika. Plusem jest jednak stosunkowo mało kłopotliwa pielęgnacja, pod warunkiem, że nie chcesz kąpać psa po każdym wytarzaniu się w kałuży.
Jako pies średniej wielkości, Toller nie potrzebuje szczególnie dużej przestrzeni. Równie dobrze będzie czuł się w niewielkim mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. W obu przypadkach należy zapewnić pupilowi długie spacery – duży ogród nie sprawi, że przestaną być one potrzebne. Choć nie jest to warunkiem koniecznym, każdy Toller na pewno doceni możliwość wykąpania się nad jeziorem, czy w rzece – wszelkie zbiorniki wodne w okolicy zwiększają poziom szczęścia rudzielców.
Retriever z Nowej Szkocji i dzieci
Tollery świetnie sprawdzają się jako psy rodzinne, jednak nie oznacza to automatycznie „psa do dziecka”. Przy odpowiedniej pomocy dorosłego, między dzieckiem a retrieverem z Nowej Szkocji może nawiązać się prawdziwa przyjaźń na lata. Tollery ogólnie bardzo lubią dzieci, nie wolno jednak zapominać, że to tylko psy – dlatego lepiej nadzorować kontakty z najmłodszymi dziećmi, a nieco starsze uczyć zasad komunikacji międzygatunkowej. Dorastanie z psem niesie za sobą wiele korzyści dla rozwoju dziecka, w tym odpowiedzialność i empatię. Dziecko może uczestniczyć w opiece nad psem, pamiętaj jednak o dostosowaniu zadań do jego możliwości.
Retriever z Nowej Szkocji i inne zwierzęta
Toller zazwyczaj bez problemu dogaduje się z innymi psami i kotami, możliwe, że będzie też akceptował inne zwierzęta. Pamiętaj jednak, że każdy pies jest nieco inny, dlatego zawsze dobrym pomysłem będzie psie przedszkole. Sprawdź też, w jaki sposób socjalizowane są szczeniaki u hodowcy.
Zdrowie Tollerów
Retrievery z Nowej Szkocji to ogólnie zdrowa rasa, co nie oznacza, że nie ma swoich problemów. Najprawdopodobniej też niektóre choroby będą pojawiać się częściej w przyszłości razem z rosnącą popularnością rasy – to niestety częste, kiedy zaczyna się duże zainteresowanie rasą i hodowle przestają być prowadzone jedynie przez pasjonatów skupionych na dobrostanie swoich psów.
Tollery mogą mieć problemy przede wszystkim z dysplazją stawów biodrowych, choć obecnie nie jest to w rasie tak częste schorzenie, jak u labradorów. Dysplazja to choroba, na której rozwój wpływa wiele czynników, zarówno genetycznych, jak i środowiskowych. By jej uniknąć, poproś hodowcę o pokazanie wyników badań rodziców, a po odebraniu wyczekanego szczeniaka, zadbaj o profilaktykę. Rosnący piesek nie powinien uprawiać wyczynowo sportu, niektóre zabawy (jak kochane przez tollery aportowanie) lepiej ograniczać, dopóki pupil nie przestanie rosnąć. Warto też unikać schodów, dbać o prawidłową wagę ulubieńca i suplementować witaminy na stawy (powinny zawierać chondroitynę i glukozaminę).
Pozostałe choroby Tollerów:
- PRA – postępujący zanik siatkówki
- CEA – anomalia oczu collie (collie eye anomaly)
- Dysplazja siatkówki
- Dziedziczna zaćma
- Schorzenia autoimmunologiczne (m.in. choroba Addisona, SRMA)
- Dysplazja stawu łokciowego
- Niedoczynność tarczycy
Pielęgnacja Retrievera z Nowej Szkocji
Pielęgnacja Retrieverów z Nowej Szkocji nie sprawia większych problemów. Konieczne jest wykonywanie bardzo podstawowych czynności, których potrzebuje każdy pies niezależnie od rasy:
- Czyszczenie oczu, uszu i zębów
- Przycinanie pazurów według potrzeby
- Czesanie i kąpanie według potrzeby
- Ochrona przeciwkleszczowa
Najczęściej tollery potrzebują czesania raz w tygodniu, podczas linienia częściej. Koniecznie należy przycinać sierść wystającą spomiędzy opuszek łap, szczególnie zimą. Dzięki temu nie będzie przyczepiać się do nich śnieg. Można spotkać się z zaleceniami delikatnego cieniowania sierści na łapach i w okolicach uszu.
Żywienie – najlepsza karma na Tollerów
Tollery to psy o doskonałym apetycie, dlatego raczej nie będzie problemu ze znalezieniem karmy, która smakowałaby pupilowi. Nie ma jednak potrzeby stosowania karmy light o obniżonej kaloryczności, o ile pupil ma zapewnioną właściwą dawkę ruchu, a jego waga jest prawidłowa.
Ogólnie tollery nie mają szczególnych dla swojej rasy potrzeb żywieniowych. Jak każdy pies, Retriever z Nowej Szkocji potrzebuje przede wszystkim wysokomięsnej karmy bezzbożowej. Wilczy głód Tollera najlepiej zaspokoi zbilansowana karma mokra, która będzie mieć większą objętość niż karma sucha.
Niezależnie od modelu żywienia pamiętaj, by nie nakładać karmy na oko, lecz wymierzać odpowiednią porcję. W życiu każdego psa nie może zabraknąć przysmaków, które mogą spowodować przybranie na wadzę. Najbezpieczniej będzie więc ustalić stały dzienny limit smaczków i odpowiednio pomniejszyć porcję karmy podstawowej – to najprostsze rozwiązanie, które nie wymaga codziennego ustalania zapotrzebowania kalorycznego pupila.
Z uwagi na skłonność Tollerów do chorób oczu i stawów warto przemyśleć suplementację kwasów omega, luteiny, witaminy A i E, czy chondroityny i glukozaminy. Pamiętaj, by suplementację dostosować do faktycznych potrzeb swojego psa – dobrym pomysłem będzie skonsultowanie pomysłu z weterynarzem.
Nova Scotia Duck Tolling Retriever – wzorzec rasy I wygląd
Kraj pochodzenia: Kanada
Użytkowość: Pies pomagający w polowaniach na kaczki
Klasyfikacja FCI: Grupa 8 – aportery, płochacze i psy dowodne, Sekcja 1 - aportery.
Wrażenie ogólne: Średniej wielkości, silny, zwinny i czujny pies. Dobrze umięśniony, o harmonijnej budowie. Wiele psów może mieć na co dzień smutny wyraz pyszczka, który zmienia się, kiedy pupil ożywia się podczas pracy.
Temperament: Inteligentny i wytrwały, pojętny w szkoleniu. Świetny pływak, doskonały aporter, gotowy do pracy w każdej chwili.
Wysokość: 48-51 cm (pies), 45-48 cm (suka)
Waga: 20-23 kg (pies), 17-20 kg (suka)
Głowa: Proporcjonalna do reszty ciała, wyraźnie zarysowana. Umiarkowanie zarysowany stop i zwężająca się kufa z silną (ale nie wystającą) żuchwą. Dolna linia kufy prawie prosta.
Oczy: Migdałowe, dobrze osadzone, średniej wielkości, o kolorze od bursztynowego do brązowego. Oczy Tollera mają przyjazny, inteligentny i czujny wyraz.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone. Uszy są też dobrze owłosione, charakterystyczne są krótkie włoski na zaokrąglonych końcówkach.
Szyja: Średniej długości, mocno umięśniona i wysklepiona.
Tułów: Pozioma linia grzbietu, krótki i prosty grzbiet. Głęboka klatka piersiowa sięgająca łokci, umiarkowanie podkasany brzuch.
Ogon: Szeroki u nasady, mocno owłosiony, stanowi naturalne przedłużenie zadu. Noszony poniżej linii grzbietu, chyba, że jest w stanie czujności – wtedy wygina go ku górze.
Kończyny: Kończyny przednie proste i równoległe, o mocnym kośćcu. Tylne dobrze kątowane, z szerokim i muskularnym zadem.
Ruch: Połączenie sprężystości i siły, energiczne ruchy.
Sierść: Wodoodporna i dwuwarstwowa. Średniej długości i twardości włos okrywowy, bardziej miękki podszerstek. Sierść prosta, jedynie na grzbiecie może być nieco falista.
Umaszczenie: Różne odcienie rudego i pomarańczowego, jaśniejsze pióro na spodniej części ogona. Mogą występować białe znaczenia na końcu ogona, łapach, przedpiersiu lub jako strzałka na głowie. Pigment nosa, warg i powiek cielisty, czarny lub zlewający się z umaszczeniem.
Imię dla Tollera
Imię dla psa: Ares, Alfa, Astro, Bambi, Carmel, Ciastek, Cooper, Czort, Diego, Dakar, Elliot, Frodo, Gaston, Gacek, Hugo, Rudy, Ginger, Jojo, Łobuz, Lisek, Moher, Nosek, Aslan, Billy, Bart, Collin, Jack, Sherlock, Tosiek, Wiwat, Yogi, Zenek.
Imię dla suki: Ariel, Bella, Brandy, Cara, Dakota, Diuna, Dixie, Figa, Flora, Fala, Lala, Diana, Jaga, Gerda, Gloria, Ginny, Happy, Holly, Iris, Jaga, Kira, Pola, Lisa, Łajka, Malaga, Neve, Orla, Pysia, Ruda, Sansa, Tori, Trufla, Wenus, Whisky, Yuppi, Zelda.
Czytaj również: Pies ~ Rasy psów
Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Przysmaki dla psa okiem behawiorystki - już nigdy nie popełnisz tych błędów!
Poprzedni wpis: Sznaucer miniaturowy - energiczny brodacz o wielkim sercu
