Tosa inu - majestatyczny olbrzym z Japonii

Tosa inu to rzadko spotykana rasa psa. Mała ilość hodowli w Polsce, stosunkowo mała popularność i duża odpowiedzialność sprawiają, że tosa nie jest raczej pierwszym wyborem osób, które zastanawiają się nad wyborem pupila. Choć tosa inu figuruje na liście psów niebezpiecznych, nie jest bardziej groźna niż dog argentyński, pitt bull, czy rottweiler, które pomimo znajdowania się na tej samej liście, są dużo bardziej popularne, niż mastif japoński. Jakim psem jest tosa inu? Czy faktycznie jest psem agresywnym? Dla kogo będzie dobrym psem? Sprawdź, jaka naprawdę jest tosa inu.

Spis treści

• Historia tosy inu
• Charakter i osobowość tosy inu
• Dla kogo tosa inu będzie idealnym pupilem
• Tosa inu i dzieci
• Tosa inu i inne zwierzęta
• Żywienie - najlepsza karma dla tosy inu
• Zdrowie tosy inu
• Pielęgnacja tosy inu
• Tosa inu – wzorzec rasy i wygląd
• Imię dla tosa inu

Historia tosy inu

W przeciwieństwie do innych japońskich ras psów, tosa inu to stosunkowo młoda rasa. Powstała w XIX wieku po otworzeniu się Japonii na kontakt z krajami europejskimi.

Celem było stworzenie idealnego psa do walki, która w Japonii miała nieco inny, mniej brutalny charakter, niż w Europie i USA. Japońskie walki psów miały bardziej sportowy charakter nawiązujący do sumo, a walki prowadzono do pierwszej krwi lub wyraźnego poddania się jednego z psów. Szybko zauważono, że japońskie psy do walki, shikoku są o wiele mniejsze od psów europejskich i nie mają szans w walce.

Postanowiono więc wymieszać shikoku z rasami europejskimi, m.in. z buldogiem staroangielskim, mastifem angielskim, bernardynem, wyżłem niemieckim, czy dogiem niemieckim. Pełna lista psów uczestniczących w programie hodowlanym jest dziś niemożliwa.

Pewne jest natomiast, że psy bardzo szybko straciły cechy charakterystyczne dla japońskich szpiców – początkowo tosa miały chociażby charakterystyczny zakręcony ogon, jak akita. Pierwsze pokolenia tosa inu były bardzo nierówne, minęło wiele czasu, zanim ukształtował się typ, jaki znamy obecnie.

Psy niemal wymarły w trakcie II wojny światowej. Problemy ekonomiczne, w tym niedobór żywności, sprawiły, że Japończycy zaprzestali hodowli. Niewielka ilość tosa inu przetrwała na północy kraju. Po zakończeniu wojny rasa została zrekonstruowana, a w 1965 roku – uznana przez FCI.

Legendy o sile i wytrzymałości tosy inu sprawiły, że zaczęto je szkolić na zachodzie do brutalnych walk psów na śmierć i życie. Szkolenie na psy-zabójcy poskutkowało wieloma przypadkami pogryzień, które ostatecznie doprowadziły do umieszczenia tosa inu na liście krajów niebezpiecznych w wielu krajach. W niektórych krajach hodowla tosa inu jest zakazana, a nawet zabronione jest samo wwiezienie psa tej rasy na teren kraju (m.in. Dania, Cypr, Malta).

W Polsce tosa inu widnieje na liście psów niebezpiecznych i agresywnych. By trzymać tosę potrzebne jest pozwolenie wydawane przez urząd gminy lub miasta.

Charakter i osobowość tosy inu

Tosa inu to pies o silnym charakterze, jednak z pewnością nie jest to pies-zabójca. Nie jest bardziej groźny, niż inne duże psy, których na liście psów agresywnych nie ma, chociażby cane corso, rhodesian ridgeback, czy doberman.

Sama w sobie tosa nie jest psem agresywnym. Choć w sytuacji zagrożenia nie będzie unikać konfrontacji, jest raczej psem zrównoważonym. Szczególną uwagę trzeba jednak poświęcić wychowaniu tosy, szczególnie socjalizacji. Co ważne, jak u innych ras obronnych – nie poleca się szkolenia tosy w kierunku obrony i ataku – jeżeli będzie taka konieczność, żadna tosa ne będzie potrzebować żadnego szkolenia w tym zakresie, a istnieje ryzyko rozwinięcia problematycznych instynktów, które w codziennym życiu będą raczej przeszkadzać, niż pomagać. Nie chcemy demonizować – to samo dotyczy innych dużych ras psów o podobnych predyspozycjach.

Tosa to pies o uporze osiołka, jednak znacząco większy, dlatego konieczne jest, by opiekun tosy był osobą, która będzie umiała ułożyć psa za pomocą konsekwencji i znajomości psiej natury – w tym przypadku rozwiązania siłowe nie tylko nie pomogą, ale mogą też zniszczyć zaufanie między psem a człowiekiem.

To pies, który w domu zachowuje się flegmatycznie, poruszając się z prędkością prawdziwie żółwią – i to też jedynie wtedy, kiedy będzie to konieczne. To pieszczoch, który może wybrać sobie ulubionego człowieka, ale będzie kochał całą rodzinę i od każdego domownika domagał się czułości. Większą żywiołowość okazuje na spacerach, które bardzo lubi i może nie potrzebować do szczęścia żadnych sesji treningowych dla sportu.

Stosunek psa do obcych może być kwestią osobniczą, jednak nie możemy nie doceniać socjalizacji i wychowania. Tosa inu wcześnie oswajana z gośćmi i przyzwyczajona do luźnych pogawędek opiekuna na ulicy ze znajomymi będzie mieć do nieznajomych zupełnie inny stosunek, niż w przypadku zaniedbania tego tematu.

Tosy rzadko szczekają, są bardzo cichymi psami.

Dla kogo tosa inu będzie idealnym pupilem

Często można się spotkać ze sformułowaniem, że tosa inu to nie jest najlepszy pies dla osób niedoświadczonych. Choć wiemy, jakie intencje kryją się za tym stwierdzieniem, nie do końca będzie to prawda. Życie z jamnikiem, labradorem, czy maltańczykiem niekoniecznie przygotuje na wyzwania związane z wychowaniem tosy inu. To bardzo silny pies, który miewa problemy z relacjami z innymi dużymi psami, budzi silne (nie zawsze pozytywne) emocje u innych ludzi, a jego wielkość sprawia, że posłuszeństwo można uzyskać jedynie szacunkiem i zaufaniem pupila.

U psów tej wielkości wszelkie problemy behawioralne stają się z automatu większe, podobnie jak konsekwencje niepożądanych zachowań. O wiele więcej siły wymaga zapanowanie nad psem tej wielkości w przypadku konfliktu z innym psem na spacerze, w przypadku niszczenia rzeczy – straty również będą proporcjonalnie większe, niż z przypadku cocker-spaniela.

Zanim kupisz tosę, upewnij się, że jesteś w stanie zapanować psem tej wielkości na spacerze. To bardzo duży i bardzo silny pies, który miewa konflikty z innymi psami. Stracenie kontroli nad pupilem podczas psiej sprzeczki może być tragiczne w skutkach. Z tego powodu, choć tosa inu może mieszkać w mieście, dużo lepszym miejscem dla niej będzie wieś, gdzie natężenie psów będzie mniejsze, a co za tym idzie, dużo rzadziej Twój pies będzie spotykał psy, z którymi się nie dogaduje.

Tosa inu i dzieci

Tosa inu ma opinię psa lubiącego dzieci. Warto jednak mieć na uwadze, że stosunek do dzieci jest w dużej mierze cechą osobniczą, to kwestia bardzo indywidualna. Na pewno duże znaczenie będzie mieć socjalizacja szczeniąt w hodowli. Jeżeli chcesz kupić szczeniaka tosa inu dla rodziny z dziećmi, uprzedź o tym hodowcę – na podstawie doświadczenia pomoże wybrać najłagodniejszego malucha.

Tosa ma grubą skórę i wysoki próg bólu, jednak nie oznacza to, że nigdy nie straci cierpliwości, kiedy będzie zaczepiany przez dziecko. Dlatego kontakty maluchów z tosą powinny być zawsze nadzorowane przez osobę dorosłą. Pies tej wielkości nie może też być wyprowadzany na spacer przez dziecko, spacer z tosą może być też zbyt dużym wyzwaniem także dla większości starszych nastolatków.

Tosa inu i inne zwierzęta

Relacja tosy inu z innymi zwierzętami są w dużym stopniu zależne od socjalizacji pupila, zarówno w hodowli, jak i w nowym domu. Dobrym pomysłem będzie zapisanie pupila do psiego przedszkola, jeżeli masz taką możliwość, umawiaj się na spacery socjalizacyjne z innym psiarzami. Pamiętaj, że dużo ważniejsza jest jakość spotkań, niż ich ilość!

Dorosłe tosa inu często mają problem z agresją wobec innych dużych psów tej samej płci. Z mniejszymi psami zazwyczaj dogadują się bez problemu, pod warunkiem, że mniejszy pies nie będzie uparcie prowokował sprzeczki.

Tosa inu będzie czuł się dobrze jako jedynak i jest to najbezpieczniejsze możliwe rozwiązanie, jednak możliwe spokojne mieszkanie z tosą i innymi psami. Poleca się jednak, by drugi pies był wyraźnie mniejszy, innej płci i łagodnego charakteru. Jeżeli tosa miałby mieszkać z psem podobnej wielkości, powinien się pojawić jako szczeniak w domu z rezydentem w sile wieku.

Tosa inu najczęściej ma problem z tolerowaniem obcych psów na swoim terytorium.

Najczęściej tosa inu bezproblemowo żyje pod jednym dachem z kotem, jednak zupełnie inny może być jego stosunek do obcych kotów na jego terenie.

Żywienie - najlepsza karma dla tosy inu

Tosa inu to rasa szczególnie narażona na rozszerzenie i skręt żołądka, dlatego ważne jest nie tylko to, co pies je, ale też, JAK je. Rozszerzenie i skręt żołądka to stan bezpośredniego zagrożenia życia, jedynym ratunkiem jest szybka interwencja chirurgiczna weterynarza. Lepiej więc zapobiegać, niż leczyć. Kluczowe jest, by pupil nie jadł zbyt szybko i łapczywie – jeżeli Twój pies ma skłonność do połykania jedzenia, pomocna może być miska spowalniająca jedzenie. Dzienną porcję karmy podziel też na większą ilość mniejszych posiłków (np. 3), zadbaj też o to, by pupil po jedzeniu odpoczął.

Tosa inu to bardzo duży pies o długim okresie wzrostu. Ma skłonności do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, dlatego koniecznie stosuj profilaktycznie suplementy na stawy – już od wieku szczenięcego. Długi okres wzrostu w przypadku tosy inu oznacza, że pupil osiąga docelowy wzrost w wieku 18 miesięcy, a docelową masę mięśniową – nawet po ukończeniu drugiego roku życia. Tosa inu powinien jeść karmę dla szczeniąt i juniorów o wiele dłużej, niż większość ras psów – tempo wzrostu jest tu bardzo podobne, jak w przypadku chociażby bernardynów. Tosa inu powinien więc jeść karmę przeznaczoną dla psów dużych lub olbrzymich dostosowaną do wieku.

Zdrowie tosy inu

Tosa to pies bardzo duży, wolnorosnący. Jak większość dużych ras psów, jest szczególnie narażony na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Choroba jest uwarunkowana zarówno czynnikami zarówno czynnikami genetycznymi, jak i środowiskowymi. By uniknąć dysplazji, od wieku szczenięcego podawaj pupilowi suplementy na stawy. Glukozamina, chondroityna, kolagen, czy przeciwzapalna kurkuma to najczęstsze składniki preparatów na stawy.

Do obciążenia stawów w dużym stopniu przyczynia się nadmierna masa ciała, dlatego ważne jest, by nie przekarmiać pupila. Tosa często jest łakomczuszkiem, jednak dodatkowe kilogramy zwiększają ryzyko dysplazji. Ważna jest też aktywność fizyczna – umiarkowana i dostosowana do możliwości konkretnego psa, jednak regularna.

Kolejnym problemem może być skłonność do rozszerzenia i skrętu żołądka. Są na niego narażone szczególnie psy o szerokiej i głębokiej klatce piersiowej, dodatkowym czynnikiem ryzyka jest łapczywe jedzenie i wysiłek po jedzeniu.

Tosa inu może też zmagać się z niedoczynnością tarczycy, alergicznym zapaleniem skóry, czy modzelami.

Pielęgnacja tosy inu

Pod względem pielęgnacji tosa to naprawdę bezproblemowy psiak. Dwuwarstwowa, krótka sierść linieje w porównaniu do innych ras psów raczej w standardowych ilościach, wystarczy ją wyczesać dwa razy w tygodniu (podczas linienia częściej).

Częstotliwość kąpania pupila zależy w dużej mierze od osobistych preferencji. Niektóre tosy miewają delikatną skórę, dlatego na wszelki wypadek warto stosować hipoalergiczny szampon dla psów. Zwykłe szampony dla ludzi szkodzą naszym czworonożnym pupilom!

Niektóre tosy mają bardziej pomarszczoną skórę. Jeżeli Twój pies ma dużo głębokich fałd, pamiętaj, by pomiędzy normalnymi kąpielami codziennie lub co drugi dzień oczyszczać i osuszać fałdy – podobnie jak u chociażby buldogów francuskich, fałdy są miejscami szczególnie narażonymi na grzybice, czy zapalenie skóry.

Częstą przypadłością tosa inu są też modzele. By ich uniknąć, zapewnij pupilowi miękkie posłanie (modzele powstają na skutek ciągłego ucisku). Jeżeli zauważysz zgrubienie skóry na łokciach psa, smaruj je kremem do łap i modzeli dla psów.

Pozostałe potrzeby pielęgnacyjne tosy inu są takie same, jak w przypadku innych ras psów: przycinanie pazurów, mycie zębów, przegląd oczu i uszu.

Sprawdź także: legowiska dla dużego psa

Tosa inu – wzorzec rasy i wygląd

Kraj pochodzenia: Japonia

Klasyfikacja FCI: Grupa 2 – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 Molosy typu mastifa.

Użytkowość: Dawniej pies bojowy, dziś rodzinny i stróżujący.

Wrażenie ogólne: Duży, krzepki pies o imponujących manierach. Charakteryzuje się wiszącymi uszami, krótką sierścią, kanciastą kufą i wiszącym, grubym u nasady ogonem.

Temperament: Odważny, cierpliwy, opanowany i śmiały.

Wysokość: Minimalna wysokość samca – 60 cm, suki – 55 cm.

Waga: Niewskazana we wzorcu rasy.

Głowa: Szeroka czaszka, mocny stop, duży i czarny nos. Średniej wielkości kufa, mocne szczęki.

Oczy: Ciemnobrązowe, raczej małe, pełne godności.

Uszy: Stosunkowo małe i cienkie, wysoko osadzone po bokach głowy, przylegające do policzków.

Szyja: Z podgardlem, dobrze umięśniona.

Tułów: Wysoki kłąb, mocny i prosty grzbiet, szeroka i głęboka klatka piersiowa.

Ogon: Gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, sięgający stawu skokowego.

Kończyny: Zwarte łapy z grubymi opuszkami. Tylne łapy mocno umięśnione.

Chód: Mocny i sprawny.

Sierść: Krótka, twarda i gęsta.

Umaszczenie: Płowa, czerwona, pręgowana, czarna, morelowa. Możliwe małe, białe znaczenia na piersi i łapach.

Imię dla tosa inu

Imię dla psa: Aro, Ares, Rocky, Saba, Duży, Kenzo, Ciapek, Byczek, Simba, Aslan, Goffy, Helios, Ramen, Szogun..

Imię dla suczki:Cleo, Buffy, Dina, Sandy, Loka, Yoko, Goja, Una.

Czytaj również: Pies ~ Rasy psów

Być może zainteresuje Cię również ten wpis: Wymiana zębów u psa - kiedy szczeniakowi wypadają mleczaki

Poprzedni wpis: Grzywacz chiński — czy nagi pies będzie idealny dla alergika?